ကို ZOX ရဲ႕ တဂ္ပိုစ့္ေလးတစ္ခုဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ မတဂ္လည္း
ေျပာျပခ်င္တာ ေတြ ေျပာဖို႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္ထဲထည့္ဖို႔ ပို႔ထားတာ ရွိပါတယ္။ မပါေတာ့ မပါလာေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေျပာသင့္တယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ဆရာလုပ္တယ္လို႔ ျမင္ၾကတာ ခုေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕စိတ္လို႔ ေျပာရ မလားပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မအေနနဲ႔ သိတာ ျမင္တာကို ျဖန္႔ေ၀သလို အခ်ိန္ကို အလဟႆ မသံုးမ ိၾကေစဖို႔ နီးစပ္ရာကို ဆရာလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္တင္ပိုင္းကို အားသန္ေန တာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္တယ္။ အင္တာနက္သံုးရင္ ဘာေတြသံုးလည္းလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ခ်က္တာေပါ့တဲ့။ မခ်က္ပဲ တျခားေလ့လာစရာရွိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ အင္တာနက္ရြာၾကီးထဲမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိေကာ သိၾကရဲ႕လား။ ကၽြန္မက တတ္ႏုိင္သမွ် အခ်ိန္၊ ေငြ မျဖဳန္းတီးဖို႔ အက်ဳိးရွိတာကို လုပ္ဖို႔
ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္မကို အန္းတိတ္တဲ့။ အပ်ဳိႀကီးေတြမ်ား ဇီဇာေၾကာင္တာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္တာလို႔ ေ၀ဖန္မႈေတြ ၾကံဳဆုံလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ ဆက္လက္ တိုက္တြန္းျမဲပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိိလို႔ပါတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ လမ္းေၾကာင္းေပးပါတယ္။ သြားခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တဲ့အခါမွာ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အရည္အခ်င္းဆိုတာ ရွိၾကပါတယ္။ ထုတ္မသုံးၾကလုိ႔သာ မသိမတတ္တဲ့သူေတြရွိေနတာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚကို ပံုစံေျပာင္းဖို႔လည္း လိုမယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ ကၽြန္မကို တခ်ဳိ႕က ေမးတယ္။ အင္တာနက္သံုးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မ အင္တာနက္ဆိုတာ စသိသံုးတဲ့အခ်ိန္္က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ပါ။ ကၽြန္မ ကုမၸဏီမွာ စၿပီး၀င္လုပ္မွ သိရွိခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကြန္ပ်ဴတာကုမၸဏီ ၁၁ ခုကိုပဲ အင္တာနက္ တပ္ဆင္ခြင့္ရရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကာလဆိုလည္း မမွားပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေဟာ့ေမးလ္ တို႔ အရမ္းအသံုးမ်ားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး Yahooေမးလ္လည္း သံုးသင့္ေလာက္သံုးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိစၥကလဲြျပီး ဘာမွသိပ္မသိေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုပဲ ေလ့လာရင္းနဲ႔ သိရွိမွတ္သားလာခဲ့ရတာပါ။ လူေတြရဲ႕အျမင္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ က်ဥ္းေျမာင္းေနတုန္းပါလားလို႔လည္း ျမင္မိသလို ေနာက္တစ္ခ်က္က အင္တာနက္ဆိုင္မွာ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်က္ေနတာကို ျမင္လို႔လည္း ဒီလုိအေတြးေတြ ရွိေနၾကတာပါလားလို႔ ထင္မိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီေလာက္ အင္တာနက္သံုးတာ ခုထိ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနတုန္းလားတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ရယ္ပဲေနခဲ့ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ အင္တာနက္သံုးတာ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႔လည္း ရွင္းလည္း နားလည္မွာ မွမဟုတ္တာ မရွင္းျပေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြ၊ သင္လည္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ သင္လည္း အင္တာနက္သံုးတာ ဘာအတြက္ လဲ လူတိုင္းမွာ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ မသိလို႔ သိေအာင္ တတ္ခ်င္တဲ့သူကို ရွင္းျပရတာ ဘယ္ေလာက္ေမာေမာ ကၽြန္မ ရွင္းျပေပမယ့္ နားလည္မႈလႊဲမွားစြာ အသံုးခ်ေနသူမ်ားကို ဘယ္လိုလမ္း ေၾကာင္းမွန္ေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ အျမဲစဥ္းစားမိပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပါလို႔ ခ်က္တင္ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ပိုလို႔ ခ်က္ေနၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မဘ၀ဟာ တျခားစီျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အင္တာနက္သံုးရင္ ကၽြန္မအတြက္ ေငြကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္ အက်ဳိးရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္မဘ၀က ကို္ယ့္ေျခေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး ရပ္တည္ဆဲ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အပိုေငြဆိုတာ မရွိခဲ့သလို မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ အင္တာနက္ကို ဘယ္လိုသံုးရမလဲ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အသံုးခ်ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ အပိုသံုးေငြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုေပၚ ကၽြန္မ အေရာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ အင္တာနက္သံုးခေတြက ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေစ်းက်လာေတာ့ ပိုျပီး ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကၽြန္မ မသံုးရ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ဘေလာဂ့္စလုပ္လာတည္းကဆိုပါေတာ့။ အင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္စလုပ္တဲ့ႏွစ္က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွာ စခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ပထမဆံုးဘေလာဂ့္က ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္ ၃၁ ရက္မွာ ဆားဗစ္ပလတ္က ကိုရဲထြန္းေအာင္က တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ ဘေလာဂ့္ေဒးဆိုၿပီး ေဟာေျပာပဲြလုပ္ပါတယ္။
ကၽြန္မ သြားတက္ခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ဆိုက္ကလည္း ပ်က္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္မ တစ္ခုသေဘာက်တာ ဘေလာဂ့္လုပ္ပါၿပီတဲ့ ဘာေတြလုပ္ရမလဲဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆံုးေပၚလာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ စိတ္ထဲရွိတာ ေရးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာသင့္လွ်က္ မေျပာသင့္အပ္တဲ့ေနရာ
အရပ္ေဒသအလိုက္ လူေတြကို ငါ့ရဲ႕ဘေလာဂ္မွာ ေျပာၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဥပမာ စိတ္ညစ္ရင္ သူမ်ားေျပာရင္ နားျငီးတယ္လို႔ ေျပာရင္ေျပာလိမ့္မယ္။ ငါ့ဘေလာဂ္မွာ ေျပာေတာ့ ဘယ္သူက ေျပာမလဲဆိုတဲ့ အေတြးရရွိ သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ျပန္ၿပီး အသက္ျပန္သြင္းလိုက္တယ္။ ျမန္မာေဖာင့္မေပၚေသးပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာဂ္စေပါ့ေတြ ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ဂုိဂယ္က မ၀ယ္ရေသးတဲ့အတြက္ သတ္သတ္ပတ္စေ၀ါ့နဲ႔ ၀င္ရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဂုိဂယ္က ၀ယ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဂိုဂယ္ေမးလ္နဲ႔ခ်ိတ္မွသာ ၀င္လို႔ရေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ၂၀၀၆ ႏွစ္မကုန္႔ တကုန္အခ်ိန္ ေလာက္မွာေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ကို အလကားသံုးခြင့္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့လို႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ကုဒ္အေၾကာင္းနားမလည္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ကုဒ္ေတြဖ်က္မိသြားတဲ့အတြက္ ဆိုက္ဒ္ေလးက ပ်က္သြားျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း မစားႏိုင္မေသာက္ႏုိင္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မ ေခါင္းထဲမွာ ခုထိ စဲြေနတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ေဆာင္ပုဒ္က ပညာကိုသာ စဲြလမ္းပါ၊ အင္တာနက္ကို မစဲြလမ္းမိပါေစနဲ႔။ တကယ့္ ေကာင္းၿပီး လိုက္နာသင့္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုလို႔လည္း ကၽြန္မ စဲြျမဲစြာ လက္ခံမိပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ လုပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အီးေမးလ္ဆိုတာ နက္သံုးရင္ ဒုတိယေနရာေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေလးကို ဖြင့္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာဂ့္ကို အရမ္းတန္ဖိုးထားမိတာက ကၽြန္မက အလုပ္အသြားအျပန္ကို ရထားစီးပါတယ္။ ရထားခ ေစ်းသက္သာတဲ့အတြက္ ကားခအပိုထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ရထားစီးရင္း စာအုပ္ဖတ္လို႔ရတာကိုလည္း ကၽြန္မအတြက္ တအားပါပဲ။ ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ရထားစီးတယ္။ ကားခထြက္လာတာကို အင္တာနက္သံုးခအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္နည္းကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေခၽြးနည္းစာနဲ႔ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ အသိအတတ္ အျမင္ အၾကား အရာအားလံုးကို ၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့သူေတြကို ျဖန္႔ေ၀ရတာ အလြန္ပဲ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေမးတယ္။ အစ္မ ဘေလာဂ့္လုပ္တာ ပိုက္ဆံရလားတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမးလည္း ေမးသင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေမးလ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အမွန္ေျပာရရင္ ခ်က္တင္ပဲ သိတဲ့သူေတြက ခ်က္ခ်င္လို႔ လွမ္းစကားေျပာတာေတာင္ ကၽြန္မ ျပန္မေျဖခဲ့လို႔ပါပဲ။ သိခ်င္တာ တတ္ခ်င္တာေတြ၊ ေလ့လာခ်င္တာေတြ
ေမးရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ထမင္းစားေရေသာက္ အလာပသလာပ ေျပာတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ အခ်ိန္မဖဲ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေမးၾကၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဒီဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ခုလက္ရွိ အလုပ္ရရွိခဲ့သလို အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြလည္း အြန္လိုင္းကေနရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပရဟိတလုပ္ငန္းအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အလွဴအတန္းေတြ၊ လူေတြ ခင္မင္ပတ္သက္ခြင့္ရရွိခဲ့သလို
ကၽြန္မအတြက္ နည္းေပးလမ္းမွန္ျပဳတဲ့သူေတြ၊ နည္းပညာဖလွယ္ခြင့္ေတြလည္း ရရွိခံစား စံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အလြန္ပဲ အဖိုးတန္တဲ့ ဘေလာဂ့္တစ္ခုလို႔ ခုခ်ိန္ထိ ယူဆထားမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ေလးကို မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့ေပမယ့္ ဆက္လက္လုပ္ ေဆာင္ေနဆဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ အပ်င္းေျပဆိုတာထက္ လူအမ်ား နည္းပညာ ဗဟုသုတ ရသ အစံု ေပးစြမ္းေစခ်င္တာ ရင္ထဲက လာတဲ့အမွန္စကားတစ္ခုပါ။ လူတိုင္းကို ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးလိုက္လို႔ ျဖစ္ေျမာက္သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ လွည့္မၾကည္ ့ရင္လည္းေနပါေစ ကၽြန္မ အျပံဳးမပ်က္ ေမတၱာေစတနာ ၀ါသနာ အရင္းခံၿပီး သင္ျပလမ္းညႊန္ေနပါမယ္။ တကယ္လို႔သာ သင္မွာ ဘေလာဂ့္တစ္ခုမရွိေသးဘူးဆိုရင္ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲမွာ အိမ္ေျခမရွိေသးတဲ့သူအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ကို အက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးခ်ရင္း မိတ္ေဆြလည္း ခ်က္ႏုိင္ပါေစလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ရြာၾကီးထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ေနၾကည့္ခ်င္လာတယ္ဆိုရင္ ေအာက္က အရင္တင္ ၿပီးသား စာေၾကာင္းပိုစ့္ေလးကိုလည္း ဆက္လက္ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးရွိလာရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ခံစားရမလဲဆိုတာ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို အျမန္ေဆာက္ ၾကည့္လုိက္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါလာမလဲဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းကိုယ္ပိုင္ ဘေလာဂ့္တစ္ခုစီရွိလာၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ကၽြန္မ ေတြးမိတာပါ။အခု တစ္ေလာ blog ေတြ၊ wiki ေတြ အျပင္ ကိုယ္ပိုင္ဒိုမိန္းေတြနဲ႔ အုပ္စုေတြ၊ website ေတြ တိုးတက္မ်ားျပားလာတာကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေတြ႕ရွိလာရပါၿပီ။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခ်ိန္ကို အလဟႆ မကုန္ဆံုးေအာင္ အသံုးခ်တတ္လာၾကၿပီလို႔ မွန္းဆလို႔ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္အေျခအေနမွာ နည္းပညာေတြ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔
အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြဟာ ေခတ္ေနာက္ ျပတ္က်န္လို႔မရပါဘူး။ မီဒီယာစတိုင္သစ္ေတြနဲ႔အတူ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ ေရွ႕ကို အေရာက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း blog ေတြ မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ကဲြျပားျခားနားစြာ ျမင္တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ blog ေတြဟာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။
ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ေတြ႕ရွိခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အႏုပညာေတြ၊ နည္းပညာ ဗဟုသုတေတြ၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အားလံုး အားလံုး လက္လွမ္းမီသေလာက္ ၀ါသနာအရင္းခံၿပီး ျဖန္႔ေ၀ ေနၾကတာဟာ အလြန္တရာ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္းရွိသလို၊ လူမွာလည္း လူ႔စည္းကမ္းရွိသလို ဘေလာဂ့္ေတြမွာလည္း ဘေလာဂ့္စည္းကမ္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။
ဘေလာဂ့္ဂါတစ္ေယာက္ဟာကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာအတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူရပါတယ္။
မွန္ကန္တဲ့သတင္း၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ဒါေတြဟာ တိက်မွန္ကန္မႈရွိမွသာ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္မွာ တင္ျပၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ငါသာေစ သူ နာေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ဳိးက ေရရွည္မွာ တည္ျမဲမႈ မရွိ႐ံုမွ်မက ဘေလာဂ့္ဂါ အမ်ားကိုလည္း ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့ေစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္း နားလည္လက္ခံသေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ သူ႕အျမင္ ဖလွယ္ျခင္းဟာလည္း ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္မယ့္ တက္လွမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ပ ဘေလာဂ့္ဂါမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မ်ားျပားေနတာကို ေတြ႕ရွိျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ဒီလို မီဒီယာအသစ္ေတြ အမ်ားအျပား တိုးတက္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါအခ်င္းခ်င္း ႐ုိင္းပင္းကူညီၿပီး ျပည္ပ မီဒီယာသမားေတြ ကိုယ့္၀န္းက်င္အတြင္း မ၀င္လာႏိုင္ေအာင္ အားလံုးႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံသား ဘေလာဂ့္ေတြကို ေလ့လာမိသေလာက္ ဘေလာဂ့္ဂါေတြရဲ႕ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ ဘေလာဂ့္တင္ျခင္းကို ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ရဲ႕ ပံုစံသစ္တစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကၿပီး က်န္ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးကေတာ့ ယင္းသို႔ မယူဆပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲ ေနာက္ၿပီး မိမိိတုိ႔ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာျဖစ္ေစ၊ မၾကာခဏျဖစ္ေစ မိမိတို႔သတင္းမွာ ေဖာ္ျပမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြရဲ႕ မွန္ကန္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စစ္ေဆးအတည္ျပဳဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ပိုေပးၿပီး လုပ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုသူ အေရအတြက္ကေတာ့ ၅၆ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်သာ ရွိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ဆိုတာနဲ႔ တစ္ခုထဲေသာ အေၾကာင္းအရာကို မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေရးသားခ်က္ကို ကိုယ္တာ ၀န္ယူရပါမယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ သတင္းေတြကို အြန္လို္င္းတင္ရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အမည္၀ွက္ကိုသာ ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါ ေတြဟာ သတင္းေရးရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အမည္မွန္ကို မေဖာ္ျပတဲ့အတြက္ တကယ္လို႔ သတင္းမွားေတြ ေပးခဲ့ရင္လည္း သူတို႔ကို ေျခရာခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုအျဖစ္ေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ မွားယြင္းတဲ့ ေကာလဟလ သတင္းေတြကို ျဖန္႔ေ၀လာမိတဲ့အခါ က်န္ဘေလာဂ့္ဂါမ်ားကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာေစမႈ ျဖစ္ပြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အထင္မွား အျမင္မွားမႈေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိလာပါမယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာနည္းပညာေတြ တိုးတက္ျပန္႔႔႔ပြားလာတာနဲ႔အမွ် လူႀကီး လူငယ္ လူရြယ္ေတြအားလံုး နည္းပညာ ဗဟုသုတအျမင္ေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရရွိလာနုိင္မယ္ဆိုရင္၊ နားလည္မႈေတြ မွန္ကန္လာႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဘေလာဂ့္ေတြ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလာမလဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလံုးရဲ႕ စီးပြားေရး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဘေလာဂ့္ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အေျခခံ အေဆာက္အအံုကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ေတြးထင္ခ်က္ဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခိုင္လံုမႈ မရွိဘဲ အယူအဆသေဘာသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေတြေၾကာင့္ ငုံ႔လွ်ဳိးေနတဲ့ အႏုပညာ၊ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏိုင္မႈ စြမ္းရည္၊ လူတိုင္း အရည္အခ်င္းရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယုံၾကည္မႈ၊ ပညာတတ္၀န္းက်င္ေတြ အရာအားလံုး တိုးတက္မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းလံုး ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းမယ့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေမြးထုတ္လာႏိုင္ခဲ့ၿပီး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြနဲ႔ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးကို ရင္ေဘာင္တန္းလာႏုိ္င္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ျမင္မိပါေတာ့တယ္။
အခုအခ်ိန္ အတြက္ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာလူသားအားလံုးအတြက္ နည္းပညာေတြ၊ ပညာဗဟုသုတ ဖလွယ္မႈေတြကိုယ္စြမ္းရွိသေလာက္ ဘယ္လို ျဖန္႔ေ၀သြားမလဲဆိုတာပါပဲ။
ေျပာျပခ်င္တာ ေတြ ေျပာဖို႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္ထဲထည့္ဖို႔ ပို႔ထားတာ ရွိပါတယ္။ မပါေတာ့ မပါလာေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေျပာသင့္တယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ဆရာလုပ္တယ္လို႔ ျမင္ၾကတာ ခုေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕စိတ္လို႔ ေျပာရ မလားပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မအေနနဲ႔ သိတာ ျမင္တာကို ျဖန္႔ေ၀သလို အခ်ိန္ကို အလဟႆ မသံုးမ ိၾကေစဖို႔ နီးစပ္ရာကို ဆရာလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခ်က္တင္ပိုင္းကို အားသန္ေန တာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမးၾကည့္တယ္။ အင္တာနက္သံုးရင္ ဘာေတြသံုးလည္းလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ခ်က္တာေပါ့တဲ့။ မခ်က္ပဲ တျခားေလ့လာစရာရွိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ အင္တာနက္ရြာၾကီးထဲမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိေကာ သိၾကရဲ႕လား။ ကၽြန္မက တတ္ႏုိင္သမွ် အခ်ိန္၊ ေငြ မျဖဳန္းတီးဖို႔ အက်ဳိးရွိတာကို လုပ္ဖို႔
ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္မကို အန္းတိတ္တဲ့။ အပ်ဳိႀကီးေတြမ်ား ဇီဇာေၾကာင္တာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္တာလို႔ ေ၀ဖန္မႈေတြ ၾကံဳဆုံလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ ဆက္လက္ တိုက္တြန္းျမဲပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိိလို႔ပါတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ လမ္းေၾကာင္းေပးပါတယ္။ သြားခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာ ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္တဲ့အခါမွာ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အရည္အခ်င္းဆိုတာ ရွိၾကပါတယ္။ ထုတ္မသုံးၾကလုိ႔သာ မသိမတတ္တဲ့သူေတြရွိေနတာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚကို ပံုစံေျပာင္းဖို႔လည္း လိုမယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ ကၽြန္မကို တခ်ဳိ႕က ေမးတယ္။ အင္တာနက္သံုးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မ အင္တာနက္ဆိုတာ စသိသံုးတဲ့အခ်ိန္္က ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ပါ။ ကၽြန္မ ကုမၸဏီမွာ စၿပီး၀င္လုပ္မွ သိရွိခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကြန္ပ်ဴတာကုမၸဏီ ၁၁ ခုကိုပဲ အင္တာနက္ တပ္ဆင္ခြင့္ရရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကာလဆိုလည္း မမွားပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေဟာ့ေမးလ္ တို႔ အရမ္းအသံုးမ်ားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး Yahooေမးလ္လည္း သံုးသင့္ေလာက္သံုးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိစၥကလဲြျပီး ဘာမွသိပ္မသိေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုပဲ ေလ့လာရင္းနဲ႔ သိရွိမွတ္သားလာခဲ့ရတာပါ။ လူေတြရဲ႕အျမင္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ က်ဥ္းေျမာင္းေနတုန္းပါလားလို႔လည္း ျမင္မိသလို ေနာက္တစ္ခ်က္က အင္တာနက္ဆိုင္မွာ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်က္ေနတာကို ျမင္လို႔လည္း ဒီလုိအေတြးေတြ ရွိေနၾကတာပါလားလို႔ ထင္မိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒီေလာက္ အင္တာနက္သံုးတာ ခုထိ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနတုန္းလားတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ရယ္ပဲေနခဲ့ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ အင္တာနက္သံုးတာ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႔လည္း ရွင္းလည္း နားလည္မွာ မွမဟုတ္တာ မရွင္းျပေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြ၊ သင္လည္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ သင္လည္း အင္တာနက္သံုးတာ ဘာအတြက္ လဲ လူတိုင္းမွာ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ မသိလို႔ သိေအာင္ တတ္ခ်င္တဲ့သူကို ရွင္းျပရတာ ဘယ္ေလာက္ေမာေမာ ကၽြန္မ ရွင္းျပေပမယ့္ နားလည္မႈလႊဲမွားစြာ အသံုးခ်ေနသူမ်ားကို ဘယ္လိုလမ္း ေၾကာင္းမွန္ေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ အျမဲစဥ္းစားမိပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပါလို႔ ခ်က္တင္ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ပိုလို႔ ခ်က္ေနၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မဘ၀ဟာ တျခားစီျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အင္တာနက္သံုးရင္ ကၽြန္မအတြက္ ေငြကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္ အက်ဳိးရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္မဘ၀က ကို္ယ့္ေျခေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး ရပ္တည္ဆဲ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အပိုေငြဆိုတာ မရွိခဲ့သလို မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ အင္တာနက္ကို ဘယ္လိုသံုးရမလဲ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ အသံုးခ်ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ အပိုသံုးေငြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုေပၚ ကၽြန္မ အေရာက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ အင္တာနက္သံုးခေတြက ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေစ်းက်လာေတာ့ ပိုျပီး ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကၽြန္မ မသံုးရ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ဘေလာဂ့္စလုပ္လာတည္းကဆိုပါေတာ့။ အင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မ ဘေလာဂ့္စလုပ္တဲ့ႏွစ္က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွာ စခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ပထမဆံုးဘေလာဂ့္က ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္ ၃၁ ရက္မွာ ဆားဗစ္ပလတ္က ကိုရဲထြန္းေအာင္က တစ္ကမၻာလံုးရဲ႕ ဘေလာဂ့္ေဒးဆိုၿပီး ေဟာေျပာပဲြလုပ္ပါတယ္။
ကၽြန္မ သြားတက္ခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ဆိုက္ကလည္း ပ်က္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္မ တစ္ခုသေဘာက်တာ ဘေလာဂ့္လုပ္ပါၿပီတဲ့ ဘာေတြလုပ္ရမလဲဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆံုးေပၚလာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ စိတ္ထဲရွိတာ ေရးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာသင့္လွ်က္ မေျပာသင့္အပ္တဲ့ေနရာ
အရပ္ေဒသအလိုက္ လူေတြကို ငါ့ရဲ႕ဘေလာဂ္မွာ ေျပာၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဥပမာ စိတ္ညစ္ရင္ သူမ်ားေျပာရင္ နားျငီးတယ္လို႔ ေျပာရင္ေျပာလိမ့္မယ္။ ငါ့ဘေလာဂ္မွာ ေျပာေတာ့ ဘယ္သူက ေျပာမလဲဆိုတဲ့ အေတြးရရွိ သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ျပန္ၿပီး အသက္ျပန္သြင္းလိုက္တယ္။ ျမန္မာေဖာင့္မေပၚေသးပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာဂ္စေပါ့ေတြ ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ဂုိဂယ္က မ၀ယ္ရေသးတဲ့အတြက္ သတ္သတ္ပတ္စေ၀ါ့နဲ႔ ၀င္ရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဂုိဂယ္က ၀ယ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဂိုဂယ္ေမးလ္နဲ႔ခ်ိတ္မွသာ ၀င္လို႔ရေတာ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ၂၀၀၆ ႏွစ္မကုန္႔ တကုန္အခ်ိန္ ေလာက္မွာေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ကို အလကားသံုးခြင့္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့လို႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ကုဒ္အေၾကာင္းနားမလည္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ကုဒ္ေတြဖ်က္မိသြားတဲ့အတြက္ ဆိုက္ဒ္ေလးက ပ်က္သြားျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း မစားႏိုင္မေသာက္ႏုိင္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မ ေခါင္းထဲမွာ ခုထိ စဲြေနတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ေဆာင္ပုဒ္က ပညာကိုသာ စဲြလမ္းပါ၊ အင္တာနက္ကို မစဲြလမ္းမိပါေစနဲ႔။ တကယ့္ ေကာင္းၿပီး လိုက္နာသင့္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုလို႔လည္း ကၽြန္မ စဲြျမဲစြာ လက္ခံမိပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ လုပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အီးေမးလ္ဆိုတာ နက္သံုးရင္ ဒုတိယေနရာေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေလးကို ဖြင့္ေနရရင္ ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာဂ့္ကို အရမ္းတန္ဖိုးထားမိတာက ကၽြန္မက အလုပ္အသြားအျပန္ကို ရထားစီးပါတယ္။ ရထားခ ေစ်းသက္သာတဲ့အတြက္ ကားခအပိုထြက္လာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ရထားစီးရင္း စာအုပ္ဖတ္လို႔ရတာကိုလည္း ကၽြန္မအတြက္ တအားပါပဲ။ ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ရထားစီးတယ္။ ကားခထြက္လာတာကို အင္တာနက္သံုးခအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္နည္းကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေခၽြးနည္းစာနဲ႔ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ အသိအတတ္ အျမင္ အၾကား အရာအားလံုးကို ၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့သူေတြကို ျဖန္႔ေ၀ရတာ အလြန္ပဲ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေမးတယ္။ အစ္မ ဘေလာဂ့္လုပ္တာ ပိုက္ဆံရလားတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမးလည္း ေမးသင့္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ေမးလ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အမွန္ေျပာရရင္ ခ်က္တင္ပဲ သိတဲ့သူေတြက ခ်က္ခ်င္လို႔ လွမ္းစကားေျပာတာေတာင္ ကၽြန္မ ျပန္မေျဖခဲ့လို႔ပါပဲ။ သိခ်င္တာ တတ္ခ်င္တာေတြ၊ ေလ့လာခ်င္တာေတြ
ေမးရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ထမင္းစားေရေသာက္ အလာပသလာပ ေျပာတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ အခ်ိန္မဖဲ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေမးၾကၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဒီဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ခုလက္ရွိ အလုပ္ရရွိခဲ့သလို အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြလည္း အြန္လိုင္းကေနရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပရဟိတလုပ္ငန္းအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အလွဴအတန္းေတြ၊ လူေတြ ခင္မင္ပတ္သက္ခြင့္ရရွိခဲ့သလို
ကၽြန္မအတြက္ နည္းေပးလမ္းမွန္ျပဳတဲ့သူေတြ၊ နည္းပညာဖလွယ္ခြင့္ေတြလည္း ရရွိခံစား စံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အလြန္ပဲ အဖိုးတန္တဲ့ ဘေလာဂ့္တစ္ခုလို႔ ခုခ်ိန္ထိ ယူဆထားမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဘေလာဂ့္ေလးကို မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့ေပမယ့္ ဆက္လက္လုပ္ ေဆာင္ေနဆဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ အပ်င္းေျပဆိုတာထက္ လူအမ်ား နည္းပညာ ဗဟုသုတ ရသ အစံု ေပးစြမ္းေစခ်င္တာ ရင္ထဲက လာတဲ့အမွန္စကားတစ္ခုပါ။ လူတိုင္းကို ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးလိုက္လို႔ ျဖစ္ေျမာက္သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ လွည့္မၾကည္ ့ရင္လည္းေနပါေစ ကၽြန္မ အျပံဳးမပ်က္ ေမတၱာေစတနာ ၀ါသနာ အရင္းခံၿပီး သင္ျပလမ္းညႊန္ေနပါမယ္။ တကယ္လို႔သာ သင္မွာ ဘေလာဂ့္တစ္ခုမရွိေသးဘူးဆိုရင္ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲမွာ အိမ္ေျခမရွိေသးတဲ့သူအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ကို အက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးခ်ရင္း မိတ္ေဆြလည္း ခ်က္ႏုိင္ပါေစလို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ရြာၾကီးထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ေနၾကည့္ခ်င္လာတယ္ဆိုရင္ ေအာက္က အရင္တင္ ၿပီးသား စာေၾကာင္းပိုစ့္ေလးကိုလည္း ဆက္လက္ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးရွိလာရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ခံစားရမလဲဆိုတာ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို အျမန္ေဆာက္ ၾကည့္လုိက္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါလာမလဲဆိုတာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းကိုယ္ပိုင္ ဘေလာဂ့္တစ္ခုစီရွိလာၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ကၽြန္မ ေတြးမိတာပါ။အခု တစ္ေလာ blog ေတြ၊ wiki ေတြ အျပင္ ကိုယ္ပိုင္ဒိုမိန္းေတြနဲ႔ အုပ္စုေတြ၊ website ေတြ တိုးတက္မ်ားျပားလာတာကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေတြ႕ရွိလာရပါၿပီ။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခ်ိန္ကို အလဟႆ မကုန္ဆံုးေအာင္ အသံုးခ်တတ္လာၾကၿပီလို႔ မွန္းဆလို႔ ရပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္အေျခအေနမွာ နည္းပညာေတြ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔
အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြဟာ ေခတ္ေနာက္ ျပတ္က်န္လို႔မရပါဘူး။ မီဒီယာစတိုင္သစ္ေတြနဲ႔အတူ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ ေရွ႕ကို အေရာက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း blog ေတြ မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာ ကဲြျပားျခားနားစြာ ျမင္တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ blog ေတြဟာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။
ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ေတြ႕ရွိခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အႏုပညာေတြ၊ နည္းပညာ ဗဟုသုတေတြ၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အားလံုး အားလံုး လက္လွမ္းမီသေလာက္ ၀ါသနာအရင္းခံၿပီး ျဖန္႔ေ၀ ေနၾကတာဟာ အလြန္တရာ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္းရွိသလို၊ လူမွာလည္း လူ႔စည္းကမ္းရွိသလို ဘေလာဂ့္ေတြမွာလည္း ဘေလာဂ့္စည္းကမ္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။
ဘေလာဂ့္ဂါတစ္ေယာက္ဟာကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာအတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူရပါတယ္။
မွန္ကန္တဲ့သတင္း၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မွန္ကန္တဲ့အေၾကာင္းအရာ ဒါေတြဟာ တိက်မွန္ကန္မႈရွိမွသာ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္မွာ တင္ျပၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ငါသာေစ သူ နာေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ဳိးက ေရရွည္မွာ တည္ျမဲမႈ မရွိ႐ံုမွ်မက ဘေလာဂ့္ဂါ အမ်ားကိုလည္း ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့ေစတဲ့ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘေလာဂ့္ဂါတိုင္း နားလည္လက္ခံသေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ သူ႕အျမင္ ဖလွယ္ျခင္းဟာလည္း ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္မယ့္ တက္လွမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ပ ဘေလာဂ့္ဂါမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မ်ားျပားေနတာကို ေတြ႕ရွိျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ဒီလို မီဒီယာအသစ္ေတြ အမ်ားအျပား တိုးတက္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ ဘေလာဂ့္ဂါအခ်င္းခ်င္း ႐ုိင္းပင္းကူညီၿပီး ျပည္ပ မီဒီယာသမားေတြ ကိုယ့္၀န္းက်င္အတြင္း မ၀င္လာႏိုင္ေအာင္ အားလံုးႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံသား ဘေလာဂ့္ေတြကို ေလ့လာမိသေလာက္ ဘေလာဂ့္ဂါေတြရဲ႕ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကသာ ဘေလာဂ့္တင္ျခင္းကို ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ရဲ႕ ပံုစံသစ္တစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကၿပီး က်န္ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါးကေတာ့ ယင္းသို႔ မယူဆပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲ ေနာက္ၿပီး မိမိိတုိ႔ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာျဖစ္ေစ၊ မၾကာခဏျဖစ္ေစ မိမိတို႔သတင္းမွာ ေဖာ္ျပမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြရဲ႕ မွန္ကန္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စစ္ေဆးအတည္ျပဳဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ပိုေပးၿပီး လုပ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုသူ အေရအတြက္ကေတာ့ ၅၆ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်သာ ရွိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဘေလာဂ့္ဆိုတာနဲ႔ တစ္ခုထဲေသာ အေၾကာင္းအရာကို မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေရးသားခ်က္ကို ကိုယ္တာ ၀န္ယူရပါမယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ သတင္းေတြကို အြန္လို္င္းတင္ရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အမည္၀ွက္ကိုသာ ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ဂါ ေတြဟာ သတင္းေရးရာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အမည္မွန္ကို မေဖာ္ျပတဲ့အတြက္ တကယ္လို႔ သတင္းမွားေတြ ေပးခဲ့ရင္လည္း သူတို႔ကို ေျခရာခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုအျဖစ္ေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ မွားယြင္းတဲ့ ေကာလဟလ သတင္းေတြကို ျဖန္႔ေ၀လာမိတဲ့အခါ က်န္ဘေလာဂ့္ဂါမ်ားကိုပါ ထိခိုက္နစ္နာေစမႈ ျဖစ္ပြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အထင္မွား အျမင္မွားမႈေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိလာပါမယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာနည္းပညာေတြ တိုးတက္ျပန္႔႔႔ပြားလာတာနဲ႔အမွ် လူႀကီး လူငယ္ လူရြယ္ေတြအားလံုး နည္းပညာ ဗဟုသုတအျမင္ေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရရွိလာနုိင္မယ္ဆိုရင္၊ နားလည္မႈေတြ မွန္ကန္လာႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဘေလာဂ့္ေတြ ဘယ္ေလာက္အေရးပါလာမလဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလံုးရဲ႕ စီးပြားေရး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဘေလာဂ့္ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အေျခခံ အေဆာက္အအံုကို ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ေတြးထင္ခ်က္ဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခိုင္လံုမႈ မရွိဘဲ အယူအဆသေဘာသက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာဂ့္ေတြေၾကာင့္ ငုံ႔လွ်ဳိးေနတဲ့ အႏုပညာ၊ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏိုင္မႈ စြမ္းရည္၊ လူတိုင္း အရည္အခ်င္းရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယုံၾကည္မႈ၊ ပညာတတ္၀န္းက်င္ေတြ အရာအားလံုး တိုးတက္မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္းလံုး ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းမယ့္ လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေမြးထုတ္လာႏိုင္ခဲ့ၿပီး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြနဲ႔ ကမၻာတစ္၀ွမ္းလံုးကို ရင္ေဘာင္တန္းလာႏုိ္င္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ျမင္မိပါေတာ့တယ္။
အခုအခ်ိန္ အတြက္ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာလူသားအားလံုးအတြက္ နည္းပညာေတြ၊ ပညာဗဟုသုတ ဖလွယ္မႈေတြကိုယ္စြမ္းရွိသေလာက္ ဘယ္လို ျဖန္႔ေ၀သြားမလဲဆိုတာပါပဲ။
ကဲ ေမာင္ေလးလား အကိုလား မသိတဲ့ ကိုzox တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ဆို
ေက်နပ္ေလာက္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္ေနာ္။ တဂ္တာေတြမ်ားေနေတာ့ အလ်င္မွီေအာင္
နည္းနည္းေနာက္က်စြာ ေရးေပးလိုက္ရျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကဲ မိတ္ေဆြ ကမၻာ့ရြာႀကီးထဲမွာ ရပ္တည္ေနၿပီး မျပည့္စံုေသးတဲ့
မခိုင့္တခိုင္ အိမ္ေလးတစ္လံုးကိုေတာ့ ေကာ့မန္႔ေလးနဲ႔ အမိုးအကာေလး
ျဖည့္ေပးခဲ့ေပါ့ေနာ္။ မိတ္ေဆြလည္း အိမ္တစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔
ဆႏၵျပဳရင္း.......
yamin
www.hlayamin.com
http://yamin.iblogger.org
အန္တီေႏြရဲ႕ အိမ္ေလးတစ္လံုးအတြက္ ေထာက္ပံ့မႈတစ္ခုေလးပါ။
မဂၤလာပါ ဘေလာဂ္ဂါ
တစ္ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ဘေလာဂ္ဂါေတြရဲ႕ ကိုယ္စား
ကိုယ္တို႔ေျမရဲ႕ ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို
ေလးစားစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ပါရဲ႕။
ယေန႔ကမၻာမွာ
မေရရာမေသခ်ာတာေတြဖယ္ထား
မႈန္မႊားမႊား ေ၀၀ါး၀ါးေတြမရွိ
ပကတိအတိုင္း ထိေတြ႕ရသလို
တိုးလွ်ဳိေပါက္ကို ေတြ႕ျမင္ပတ္သက္ခြင့္ရခဲ့။
ပညာေခတ္ရဲ႕ အိုင္တီနယ္ပယ္
က်ယ္၀န္းသေလာက္ နက္႐ႈိုင္း
လိႈင္းေတြ အဆင့္ဆင့္ပြား
ကမၻာမျခား တစ္သားတည္းျဖစ္။
ဒီကာလ ပညာရွာ
မသိႏိုင္တာ ဘာမွမရွိ
သိခ်င္တက္ခ်င္စိတ္သာ အရင္းခံထား
ဘာမ်ားသိခ်င္ပါသလဲ။
ဘေလာဂ္ေတြဖြင့္ အသင့္တင္ေပးထားရဲ႕
လိုခ်င္တာလား၊ သိခ်င္တာလား
လွ်ဳိ႕၀ွက္ေခတ္မ်ား လြန္ေျမာက္
ေ၀ေပးတဲ့ေခတ္ေရာက္ေနၿပီ
တစ္ေယာက္သိအကုန္မွ်
တစ္ေယာက္ရအကုန္ယူ
သာလည္းအတူ နာလည္းအတူ
၀ါသနာတူ ေစတနာတူ
ေ၀ဒနာပါတူတဲ့ ဘေလာဂ္ဂါေတြကိုယ္စား
ကိုယ္တို႔ေျမရဲ႕ တာ၀န္ေက် ဘေလာဂ္ဂါမ်ားကို
ေလးစားစြာႏႈတ္ခြန္းဆက္
ကမၻာႀကီးအတြက္ ရွင္သန္ေစ။
မေႏြ
(27.8.09)ညေန ၄း၄၅
13 comments:
တ၀ႀကီး ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ ေက်နပ္လြန္းခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္ ပြိဳင့္ေတြကုိမွ ေရးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည့္စံုတဲ့ တြန္းအားေတြ ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ မိတ္သစ္ ေဆြသစ္ အျဖစ္ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဒီ့ထက္ မက ေအာင္ျမင္ပါေစ။
လူငယ္ေတြအတြက္ သိသင့္တဲ့ မွတ္သားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါပဲ... တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပိုစ့္ေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲအစ္မေရ.... ဆက္လက္အားေပးလ်က္ပါအစ္မ...
Thank to your comment.
I am waiting all friend suggestion.
ဒါေလး လာဖတ္တာ
ဘယ္လုိေရးရမလဲ နည္းလာယူတာေလ
မမေရးတာ ေကာင္းလိုက္တာ..
ယမင္းကစားအေရးအသားေတြေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ေနာ္...က်ေနာ္ေတာင္ဘေလာ႔လုပ္ခ်င္ေနမိျပီ...ယမင္းဘေလာ႔ေလးကေသေသသပ္သပ္ေလးလုပ္ထားတာေတြ႔ရတယ္...ခုပို႔စ္ေလးကိုသေဘာက်တယ္...
အေရးသားေျပာင္းေျမာက္လွတဲ႔ ေရးသားခ်က္ေတြ ေၾကာင္း ဖတ္လို႕ ေကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ဒီပိုစ္႕ေလးကို ဖတ္ ခြင္႔ ရေစခ်င္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားထားတာ ေတြ႔ ရတာ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းပါ မမ အပ်ိဳ ႀကီး ...:)
ခင္မင္မႈျဖင္႔ -
အားလံုးကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တဲ႔
........
ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကုိ အတုိင္းသား ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။
ေပးခ်င္တဲ့ ရသ၊ သုတ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ စုံစုံလင္လင္ ေရးသြားႏုိင္တာက ခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။
ဒီလုိစာမ်ဳိးကုိ လူငယ္တုိင္း ဖတ္ရႈမွတ္သားသင့္ပါတယ္။
ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း တုိးတက္ေအာင္ျမင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစဗ်ာ။
ပုိ႔ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာလည္း ေဖာ္ျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။
အားေပးလ်က္
တက္လူ
အက်ိဳးရိွတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါ...
လိုအပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကုိမွ်ေ၀ေပးတာေက်းဇူးပါ...
အလြယ္ဆံုးရတဲ႔ blogspot ကုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ေနရာတိုင္းက ဖြင္႔လို႔မရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ...
ေက်ာ္ရခြရတဲ႔ အလုပ္ကိုလူတိုင္းမလုပ္တက္ၾကသလို လုပ္လည္းမလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး...
တိုးတက္မႈတိုင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အတားအဆီးေတြရိွေနတာ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ...
ရင္ထဲရိွတာပါ...
မမေရ ခုမွဖတ္မိတယ္... ကားမစီးဘဲ ရထားစီးတဲ႕အထိ ေခၽြတာျပီး ဘေလာ႕ဂ္ေရးတဲ႕မမကို ေလးစားသြားျပီ. အဟုတ္ေျပာတာ..
အေပၚက ကိုညေကာင္းကင္ကိုေျပာေပးပါ..... အခုwordpressလည္း wpmuေပးတဲ႕သူေတြေၾကာင္႕ လြယ္သြားပါျပီလို႕.. :D
မဂၤလာပါ..မမ
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ..
လူငယ္ေတြ (ဆယ္ေက်ာ္သက္-ခ်က္တင္စြဲေတြ) အရမ္းဖတ္သင့္ပါတယ္..
"အြန္လုိင္းမွ ပညာကိုသာ စြဲလမ္းပါ..ခ်က္တင္ကို မစြဲလမ္းမိပါေစနဲ႔..." ဒါေလးကို အရမ္းသေဘာက်လို႔ ကူးသြားတယ္..
မွန္ပါတယ္..သံုးတတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ေဘးေပါ့..
အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ ဘေလာ့တစ္ခုမဖန္တီးႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္..အခုေတာ့ သူမ်ားဘေလာ့ေတြမွာပဲ ေဆာင္းပါးေလးေတြ လိုက္ေရးတဲ့ အလုပ္လုပ္တယ္..
(ကိုယ္ပိုင္လုပ္ရင္ေတာ့ ေသခ်ာေလး အခ်ိန္ေလးေတြ ဖဲ့ေပးခ်င္တယ္..မမေရ..အဲလိုမေပးႏိုင္ေသးလို႔ပါ..)အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ပီး..မႈိတက္ေနမွာစိုးလို႔ေလ..
ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ေရးတင္တဲ့လူေတြကိုေတာ့ အျမဲအားေပးေလးစားလ်က္ပါ..
(အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်တဲ့ မမကိုလဲ သေဘာက်ပါတယ္.)
ခင္မင္စြာျဖင့္..
Myittar...
မခ်စ္နိဳင္ေတာင္ဟန္ေဆာင္ျပီးခ်စ္ျပပါေနာ္..၀ါသနာတူအခ်စ္ဦးရယ္..
ven.obhမခ်စ္နိဳင္ေတာင္ဟန္ေဆာင္ျပီးခ်စ္ျပပါေနာ္..၀ါသနာတူအခ်စ္ဦးရယ္..
ven.obhasa@gmail.comasa@gmail.com
တကယ္အက်ိဳး႐ွိပါတယ္ဗ်ာ. အခုေခတ္လူငယ္ေတြေတာ့ ခက္သားဗ်။ တစ္ေနကုန္ ခ်တ္တင္ပဲလုပ္ေနၾကတယ္။ ခ်တ္ေတာ့လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ အရည္မရ အဖတ္မရ အစ္မရဲ႕စာကို ေတြ႕ရေတာ့ဝမ္းသာတယ္ဗ်။ အေတြးတူတဲ့သူခ်င္းေတြ႕ရတာေပါ့...။
a ma take care of yourself..
အမ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဦး
Post a Comment