လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ က်င့္သုံးဖို႔ စကားလုံးတစ္ခုကေတာ့ ႀကီးသူုကို ႐ိုေသ၊ ရြယ္သူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားတဲ့ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီလိုပဲ ႏွိမ့္ခ်တတ္မႈဆိုတာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ ထိပ္တိုက္ျဖစ္ေအာင္ ရင္မဆိုင္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ဥပမာ ကိုယ့္ေလာက္ စိတ္သေဘာထား မျပည့္၀တဲ့သူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရွာင္သြားဖို႔၊ မေရွာင္ႏိုင္ရင္လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ေလွ်ာ့ေပးဖို႔။ ေနာင္ ဒီလုိလူမ်ဳိးနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ တတ္ႏုိင္သေရႊ႕ ေရွာင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့အခါ ကိုယ္က လမ္းမွန္အတိုင္း သြားေနေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းထဲမွာၿပီး ထိပ္တိုက္ေမာင္းလာတဲ့ကားကို ေရွာင္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မေရွာင္ရင္ တိုက္မိၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ရမွာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလားေနာ္။ အလားတူပဲ အရက္မူးေနတဲ့လုူ၊ ေခါင္းမေကာင္းတဲ့လူနဲ႔ေတြ႕ရင္ သြားၿပီး စကားမ်ားရန္ျဖစ္လို႔ အလကားပါပဲ။ ကိုယ္က ဦးေအာင္ေရွာင္သြားမွ ေတာ္မယ္ ဒါဟာ ေၾကာက္စိတ္ရွိလို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ဒီလိုပဲ လူမ်ုိးစုံနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ အရက္မူးသမားလို၊၊ အ႐ူးလို သိသိသာသာႀကီး မူမမွန္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရမွာထက္ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ စိတ္ဓာတ္မျပည့္၀တဲ့လူမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႕ရမွာက ပိုမ်ားပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ပညာတတ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္း၊ တကၠသိုလ္ ေအာင္တာကို အဓိက ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ျပည့္၀မႈ၊ အထက္စီးနဲ႔ အမိန္႔ေပးေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတာမ်ဳိး မလုပ္တာလို႔ ကြၽန္မ ယူဆမိပါတယ္။ ကိစၥတစ္ရပ္ကို ကိုယ္က အျပည့္အစုံ မသိဘဲနဲ႔ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ခိုင္းတာမ်ဳိးကိုလည္း ကြၽန္မ မၾကာခဏ ေတြ႕ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာတိုင္းမွာ ႏွိမ့္ခ်ေပါင္းသင္းလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး လို႔ ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီလိုဘဲ ျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ္မွန္ကန္တယ္လို႔ ယူဆရမိရင္လည္း ဒါကို ေလွ်ာ့မေပးသင့္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ လူေတြဟာ ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္း အထီးလား အမလား ခဲြျခားမသိသလိုပါပဲ စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ မစဥ္းစားဘဲ လူတစ္ဖက္သားကို နင္ပဲငါဆ မေျပာသင့္ မေျပာအပ္ပါဘူးလို႔ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္အေတြးက လက္ခံယူဆေနမိပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းေလး စဥ္းစားတတ္ရင္ေပါ့ေလ။