လူ႔ဘ၀ရခဲျခင္းႏွင့္သံသရာရွည္လွပံု

ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက လူ႔ဘ၀ရခဲျခင္းကို ဒုလႅဘတရားငါးပါးျဖင့္
ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။
(၁) ဘုရားႏွင့္မီဖို႔၊ ဘုရားရွင္၏သာသနာေတာ္အတြင္း က်ေရာက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းျခင္း၊
(၂) သူေတာ္ေကာင္းတရားကိုၾကားနာဖို႔၊ ေထာင္ႏိိုင္ေသာ နားရွိဖို႔
လြန္စြာခဲယဥ္းျခင္း၊
(၃) လူသားအျဖစ္ရဖို႔ ခဲယဥ္းျခင္း၊
(၄) ယံုၾကည္ထုိက္ေသာ တရားမ်ားကို ယံုဖုိ႔ခဲယဥ္းျခင္း၊ မယံုၾကည္ထိုက္ေသာ
အေမြေတြကို ယံုဖို႔ လြယ္ကူျခင္း၊
(၅) ရဟန္းအက်င့္ကိုက်င့္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းျခင္း။

ယေန႔ၾကြေရာက္လာေသာ မိဘေဆြမ်ဳိးအားလံုးတို႔သည္ အင္မတန္ ကံေကာင္းလွသည့္ လူသားမ်ား
ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံတို႔၏ အထြဋ္အထိပ္ျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုမွာ
ဗုဒၶသာသနာ၀င္ မိသားစုမ်ားမွ ေမြးဖြားလာသည့္အျပင္ ၀ိပႆနာတရားႏွင့္လည္း
အလွမ္းမေ၀းေပ။ ဉာဏ္ႀကီးလွၿပီး အာ႐ံုေျခာက္ပါး စလံုးလည္း ေကာင္းမြန္သည့္
ပုဂၢဳိလ္မ်ားျဖစ္သည္။ ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀မွာ အခြင့္အေရးမ်ား အျပည့္အ၀ ပိုင္ဆိုင္
ထားၾကသည္။

လူ႔ဘ၀တန္ဖိုးကိုသိရန္ ဘုရားရွင္က နခသိခ (လက္သည္းခြံ) သုတၱန္တြင္
ေဟာၾကားခ့ဲသည္။ တစ္ေန႔ တြင္ ဘုရားရွင္က ေျမမႈန္႔တစ္ဆုပ္ ကိုက်ဳံး၍
လက္သည္းခြံေပၚမွာတင္ၿပီး ေနာက္လိုက္ရဟန္းမ်ားကိုေမးသည္။ "ငါ၏လက္သည္းခြံေပၚက
ေျမမႈန္႔ႏွင့္ ဤမဟာပထ၀ီေျမႀကီး (ကမာၻႀကီး)မွ ေျမမႈန္႔၊ မည္သည့္ေျမမႈန္႔က
မ်ားသနည္း" လို႔ ေမးသည့္အခါ ေနာက္လိုက္ရဟန္းမ်ားက "တုႏိႈင္းလို႔မရပါဘုရား"လို႔
ေျဖၾကသည္။ ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားသည္မွာ "အသင္တုိ႔ေတြ႔ေသာ
ငါ၏လက္သည္းခြံေပၚတြင္ရွိသည့္ ေျမမႈန္႔မွ်ေလာက္သာလွ်င္ လူ၊ နတ္၊
ျဗဟၼာတုိ႔အားလံုး စုေတ၊ ကြယ္လြန္သြားလွ်င္ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာျပန္ျဖစ္သည္။ က်န္သည့္
ဤမဟာပထ၀ီ ေျမႀကီး အျပည့္ရွိေသာ ေျမမႈန္႔အားလံုးေလာက္က အပါယ္သို႔က်ၾကသည္"ဟု
ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။ ၀ိပႆနာ မလုပ္ေသးသည့္ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ် အပါယ္ဆင္းမွာ
ေသခ်ာလွသည္။

အပါယ္က်လွ်င္ သုဂတိဘံု ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲေၾကာင္းကို ကာဏကစၦပသုတၱန္
(လိပ္ကန္းသုတၱန္) တြင္ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။ အေျပာက်ယ္သည့္ သမုဒၵရာ၏
ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ မ်က္လံုးကန္းေနသည့္ လိပ္ႀကီး တစ္ေကာင္ သြားခ်င္ရာသြားေနၿပီး
သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာလည္း လွည္းထမ္းပိုးတံုး တစ္တံုး ေမ်ာခ်င္ရာ
ေမ်ာေနသည္။ ၎ထမ္းပိုးတံုးတြင္ အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ပါသည္။ ထုိအေပါက္မွာ
လိပ္ကန္း၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ စြပ္႐ံုေလာက္ သာရွိသည္။ ထိုလိပ္ကန္းမွာ
ႏွစ္တစ္ရာၾကာမွ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ တစ္ႀကိမ္ေပၚသည္။ ဘုရားရွင္က
ေနာက္လိုက္ရဟန္းမ်ားကိုေမးသည္။"သြားခ်င္သလို သြားေနသည့္
လိပ္ကန္း၏ဦးေခါင္းႏွင့္ ေမ်ာခ်င္ သလိုေမ်ာေနသည့္ လွည္းထမ္းပိုးတံုး၏
အေပါက္တို႔စြပ္သြားရန္ လြယ္ပါ့မလား" လုိ႔ေမးသည့္အခါ
"မည္သို႔မွ်မျဖစ္ႏိုင္ပါဘုရား"ဟု ေနာက္လိုက္ရဟန္းမ်ားက ေျဖသည္။

လိပ္ကန္းေနာက္မွာ လွည္းထမ္းပိုးတံုးႀကီးကို လူကိုယ္တိုင္လိုက္စြပ္လွ်င္ေတာင္
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိေပ။ ဘုရားရွင္က ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္မွာ "လိပ္ကန္းကလည္း
ကမၻာတည္သေရြ႕ အသက္ရွည္ၿပီး ထမ္းပိုးတံုးကလည္း မေဆြးဘဲဆက္လက္ တည္ရွိေနခဲ့လွ်င္
ကံေကာင္းေထာက္မလြန္းစြာျဖင့္ စြပ္ခ်င္လွ်င္ စြပ္သြားလိမ့္မယ္၊ အပါယ္သို႔
က်ၿပီးေသာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာအားလံုး လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာျပန္ျဖစ္ဖို႔ရာ
အဆေပါင္းရာေထာင္မက ခဲယဥ္းလွေပသည္" ဟု ဆံုးမ ေတာ္မူခဲ့သည္။

ဘုရားရွင္က ရွည္လ်ားလြန္းလွသည့္ သံသရာႀကီးအေၾကာင္းကိုလည္း
ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ သံသရာသည္ ကမၻာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ၾကာျမင့္ လွေပသည္။
တစ္ကမၻာတြင္ ေျမာက္ျမားစြာ ၾကာျမင့္လွေပသည္။ တစ္ကမၻာတြင္ ကပ္ႀကီးေလးကပ္ရွိသည္။
အာယုကပ္၊ အႏၲရကပ္၊ အသေခ်ၤယ်ကပ္၊ မဟာကပ္ တို႔ျဖစ္သည္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ေသာ
ရွည္လ်ားလွသည့္ သက္တမ္းကစၿပီး အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း တစ္ႏွစ္
ေလ်ာ့လာျခင္းျဖစ္ရာမွ ေဂါတမဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ အႏွစ္တစ္ရာ
ေနႏိုင္ေသာသက္တမ္းျဖစ္သည္။ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း တစ္ႏွစ္ေလ်ာ့လာ၍
ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီး သာသနာသကၠရာဇ္(၂၅၄၉)ႏွစ္ေက်ာ္ရွိ လာေသာ ယခုေခတ္
သက္တမ္းသည္ "ခုႏွစ္ဆယ္ေလးႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္" ျဖစ္သည္။ အနိမ့္ဆံုးမွာ ဆယ္ႏွစ္တန္း
မွာဆံုးသည္။ ထိုသို႔ က်ဆင္းလာျခင္းကို "ဆုတ္ကပ္"ဟုေခၚသည္။ သက္တမ္း
ဆုတ္လာျခင္းျဖစ္ၿပီး သာသနာ ဆုတ္လာျခင္း မဟုတ္ေပ။ ယေန႔ေခတ္ လူအမ်ားမွာ
သာသနာဆုတ္သည္ဟု မွားယြင္းစြာေျပာဆုိေနၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္
သာသနာႏွစ္(၂၅၀၀)ေက်ာ္လွ်င္ အနတၱသာသနာတစ္ပတ္ျပန္လည္လာသည့္ "ကာလ၀ိမုတၱိယုဂ
ေခတ္ႀကီး" ျဖစ္သည္။
ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္မ်ား လက္ညိဳးထိုးမလြဲ၊ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား
တေျဗာင္းေျဗာင္းပြင့္ရမည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ (၄၉)ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္လာၿပီးျဖစ္ သည္။
ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာ၀င္မ်ား၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ "သာသနာ ဆုတ္ကပ္"လို႔ မေျပာသင့္ေပ။
လူ႔သက္တမ္း ဆယ္ႏွစ္အထိ ဆုတ္ၿပီးေသာအခါ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း ႏွစ္ဆ ျပန္တက္သည္။
မေရတြက္ႏိုင္သည့္ သက္တမ္းအထိ ျပန္တက္လာျခင္းကို "တက္ကပ္"ဟုေခၚသည္။ ထိုသုိ႔
ဆုတ္လာ သည့္ကပ္ႏွင့္ တက္လာသည့္ကပ္ကို "အာယုကပ္"ဟုေခၚသည္။ အာယုကပ္၏
အတက္ႏွင့္အဆင္း တစ္ႀကိမ္ကို အႏၲရကပ္ဟုေခၚသည္။ အႏၲရကပ္ေပါင္း (၆၄)ႀကိမ္ကို
"အသေခ်ၤယ်ကပ္"ဟုေခၚသည္။ အသေခ်ၤရကပ္ ေလးကပ္၊ ေလးႀကိမ္ေပါင္းထားျခင္းကို
မဟာကပ္(တစ္ကမၻာ)ဟု ေခၚပါသည္။ အသေခ်ၤယ်ကပ္ ေလးကပ္မွာ -
(၁) သံ၀ဋၬကပ္(ကမၻာပ်က္ဆဲကာလ)
(၂) သံ၀ဋၬဌာယီကပ္ (ပ်က္ၿပီးတည္ေနဆဲကာလ)
(၃) ၀ိ၀ဋၬကပ္ (ကမၻာျပန္လည္ျဖစ္လာဆဲကာလ)
(၄) ၀ိ၀ဋၬဌာယီကပ္ (ကမၻာျဖစ္လာၿပီးတည္ေနဆဲကာလ)
အသေခ်ၤယ်ကပ္ေလးကပ္ကို တစ္ကမၻာ (မဟာကပ္တစ္ခု)ဟုေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ကမၻာတြင္
ေရတြက္၍ မရႏိုင္ေအာင္ ၾကာျမင့္လွပါသည္။ အပါယ္သို႔ေရာက္ သြားလွ်င္ သုဂတိဘံု
ျပန္ေရာက္ရန္ ၾကာျမင့္လွ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ရခဲျခင္းႏွင့္
သံသရာရွည္လွပံုကို နားလည္သေဘာေပါက္ ၿပီး အခြင့္အေရးရွိတုန္း "၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ"ကို
အားထုတ္သင့္ေပသည္။

source: theravada-3p.org