၇ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ အလြမ္း

သူငယ္ခ်င္းေရ... ငါ ဒီေန႔ တကယ္ေပ်ာ္တာပါဟာ... ငါေလ ခုတစ္ေလာ ၇ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးနဲ႔
ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ တကယ္ စိတ္မွာ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာရင္ ယုံမလားဟင္... နင္လည္း
၀မ္းသာေနတယ္ဆိုတာ နင္ ဖြင့္ေျပာမွ ငါသိတာမဟုတ္ပါဘူးဟာ... နင္နဲ႔ ငါ ခဲြခြာခဲ့တာ ခုဆို ၇ ႏွစ္ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီေနာ္။ ငါ နင္တို႔ကို ေမ့ေနတယ္လို႔ နင္တို႔ ထင္လား... ေလးရယ္... ငါတို႔ ခဲြခြာခဲ့တာ ခုေတာ့ ေရစက္မကုန္ေသးလို႔ ျပန္ေတြ႕တာျဖစ္မယ္ဟ ေနာ္...
ငါ ေလ အမွန္ေျပာရမလား နင္ ငါ့ေမးလ္ထဲကေန လွမ္းေခၚေနတာ နင္မွန္း မသိဘူးဟ။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ပဲဆိုၿပီး ျပန္ေျပာမိတာ။ အံ့ၾသဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္ေနာ္ နင္ ငါ့ေမးလ္ထဲ ဘယ္လိုေရာက္ေနလဲ ငါ မသိသလို နင္လည္းမသိဘူး။
ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ ငါ့မွာ နင္တို႔နဲ႔ခဲြခြာခဲ့တည္းက ခင္မင္ရတဲ့ ညီမေလးေတြ မ်ားၾကီးပဲရွိတယ္ဟ။ ေနာက္ေတာ့ နင္ သိလာမွာေပါ့ဟာ။ ေလးရယ္၊ ႏြယ္ေလးရယ္ဆိုတာ ငါရင္ထဲမွာ ဟိုးအရင္ထဲက ခုထိ ရွိေနတုန္းဆိုရင္ နင္ ငါေျပာရင္ ယုံမလားေလး။ နင္ကေလ အရင္အတိုင္းပဲေနာ္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ငါ့ကို ဂ်ီေတာ့ကေန လွမ္းေခၚေျပာေတာ့ ပထမ ငါ နင္လို႔ မထင္ဘူး။ ဟီး ေဟမာညိဳတို႔အဖဲြ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေအာင္းေမ့လို႔ နင္က နင့္နာမည္မွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ နင္လည္း ခုထိ တစ္ေယာက္ထဲပဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ ဂိုဏ္းဖြင့္လို႔ရတာေပါ့ေနာ္။ ငါတို႔ေတြ မေတြ႕ခဲ့ၾကတာ ေရွ႕လဆို ၇ ႏွစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေနာ္။
ငါေလ နင္တို႔နဲ႔ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရမလဲလို႔ အျမဲစဥ္းစားေနတာ။ ခုေတာ့
လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚမွာ ျပန္ေတြ႕ၾကတယ္ေနာ္။ ႏြယ္ေလးလည္း ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲမသိဘူးေနာ္။
ခုျပန္ေတြ႕ရတဲ့သူေတြက ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္၊ ညီမေလးေတြရယ္ေၾကာင့္ ငါ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ငယ္ေလး၊ ညိဳေလး၊ ေနျခည္၊ မေခ်ာ၊ ဇာမြန္၊ ခင္ဖုန္း ေနာက္ ေလးဆိုတဲ့ ယုန္ေလးေကာက္ေကြးရယ္ ဟဲ့ နင္ဟာေလ တစ္လက္စတည္း ငါ ေျပာဦးမယ္ အရင္က အက်င့္ ခုထိ မေပ်ာက္ေသးဘူးေနာ္။ နင္ ေမ့ေနေပမယ့္ ငါ သတိရပါတယ္ အျမဲ စကားေျပာရင္ ဆံပင္ ခဏခဏ သတ္သတ္ၿပီး ေျပာတတ္တဲ့ နင့္အက်င့္ေလ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ နင္က ဂ်ီေတာ့မွာ ငါ့ကို ေမးတာ ငါ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ အရမ္းပဲ သိလား။ ယမင္းဆိုတာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အရပ္ပုပုနဲ႔ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္လားတဲ့ ပထမ ငါ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ နင္က ထပ္ၿပီး နင္ အရင္တုန္းကလို အိေျႏၵေက်ာ္ဇင္နဲ႔တူေသးလားလို႔ ထပ္ရိုက္ေတာ့ ငါေလ
မ်က္စိထဲ နင့္ကို တမ္းျမင္ေယာင္မိတာဟ။ ငါေလ နင္နဲ႔ေတြ႕တဲ့ညက အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးဟ (ဂ်ပိုးကိုက္လို႔) ဟီး ဟီး စတာ။
ေနာက္ ထပ္ၿပီး မဆင့္က ေျပာတယ္တဲ့ နင္ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ခ်င္ေသးတယ္။ ငါနဲ႔ မဆင့္နဲ႔ တစ္ခါမွ မေတြ႕ေသးဘူး။ အဲ သင္တန္းတက္ရင္းနဲ႔ မ၀ါတို႔နဲ႔ေတြ႕တုန္း မလႈိင္ေမာ္နဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တာပဲရွိတယ္။ ငါကေတာ့

အရင္အတိုင္းပဲ စိတ္ေကာ လူေကာ ရုပ္ေတာ့ မပါဘူး။ အသက္ကေလး ၇ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီးသြားၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ ေပ်ာ္တယ္။ ထပ္ၿပီး ေတြ႕ရေတာ့မယ့္ ဦးမိုးျမင့္၊ မခိုင္၊ မခင္ခ်ဳိဦး သူတို႔ကိုလည္း ငါ အျမဲသတိရပါတယ္။ လူေတြဟာ ဘ၀တစ္ေကြ႕မွာ ခဏလာေတြ႕ၾကေပမယ့္ ငါတို႔ရဲ႕ ခဏတာဆိုတဲ့ ခင္မင္မႈ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အမွ်င္ပါးေပမယ့္ ခိုင္ျမဲတုတ္ေႏွာင္ေနတယ္ဆိုတာ နင္ယုံလား။ နင္လည္း မေျပာင္းလဲဘူး။ ငါလည္း ခုထိ နင္တို႔အေပၚ ခင္မင္ေနတဲ့ စိတ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမွာမဟုတ္ဘူး ေလး။ ေလးေရ... ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ႏြယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ငါတို႔ေတြ ၇ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ နင္ ဘာေတြ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာၿပီလဲ။ ငါကေတာ့ အလုပ္ရယ္၊ သင္တန္းရယ္၊ ငါ့ရဲ႕ကိုယ္ပြား ေရႊျမန္မာဆိုက္ရယ္ ဒါေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတယ္။ ဘ၀မွာ ေရွ႕ကို သြားရင္ သြား၊ မသြားရင္ ေနာက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ နင္တို႔ကို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့လူအျဖစ္ ငါ ျမင္ခ်င္ခဲ့တာ အရင္ထဲကပါ။ ခင္ဖုန္းအတြက္ေတာ့ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ သူအတြက္ လမ္းစဆိုတာထက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္ေနျပီလို႔ ငါ ခံစားရတယ္။ လူတိုင္း သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ေပ်ာ္ေနတာဆိုရင္ အရာအားလံုးက ေကာင္းေနတာပဲ။ ငါတို႔ေတြဟာ သူငယ္ခ်င္းအစစ္အမွန္ေတြမို႔ ျပန္ေတြ႕တာလည္း ျဖစ္နုိင္တယ္ေနာ္ နင္ေကာ ဘယ္လိုခံစားမိလဲ။ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ ေပါင္းေဖာ္ျခင္းသည္ အရွည္တည္ျမဲသည္တဲ့။ လူ႔ေလာကဆိုတာကလည္း ငိုတစ္ခါ ရယ္တစ္လွည့္ ဘ၀အဖံုဖံုၾကား က်င္လည္ေနရတာကိုးဟ။ ငါ ေျပာင္းလဲတာ ဆံပင္တစ္ခုပဲရွိပါတယ္ဟာ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္တာ ကာလအကြာတုန္းက ငါ ေယာက္်ားေလးဆံပင္ေကနဲ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ မိုက္ကန္းကန္းပံုစံနဲ႔ေလ။ ငါ အဲဒီပံုစံကိုပဲ သေဘာက်တယ္။ ဟန္ေဆာင္မႈဆိုတဲ့ အလႊာမရွိဘူး။ စိတ္ထဲရွိတာ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ ေျပာတတ္တဲ့ငါ့အက်င့္ေလ။ ခုေတာ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့
ျဖတ္သန္းရတဲ့ ၀န္းက်င္ေတြမွာ ေျပာသင့္ ေျပာထိုက္ ေျပာခ်ိန္ဆိုတာေတြ၊ ေနာက္ အရိပ္သံုးေလးပါးေလာက္ ၾကည့္ေနရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ ငါေလ ျပံဳးတတ္လာတယ္ဟ။ စိတ္ညစ္ရင္ ပိုျပံဳးတယ္လို႔ ငါ့၀န္းက်င္ကပါ ေျပာဖန္မ်ားလာတယ္။
ဟုတ္တယ္ ေလး၊ ငါေလ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအရ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာနဲ႔ ေနၾကည့္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။

သူမ်ားကို ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ငါ အရင္ဆံုး သူမ်ားေနရာမွာ ၀င္ခံစားၾကည့္မိတတ္လာတယ္။ သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္....

ဆိုတဲ့အေတြးေပါ့။ အဲဒါလည္း မေကာင္းဘူးဟ။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ထဲ ခံစားရတယ္။ နင္ေလ အရင္က အတိုင္းပဲ ငါ့အတြက္ အျမဲၾကည့္တတ္ေပးတဲ့အက်င့္ေလးက ခုထိ မေပ်ာက္ေသးဘူး။ တူတူျပန္တာေတာင္ ငါ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာက ျပန္၊ မေျပရင္ ကားငွားဦးမယ္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဘ၀မွာ ေမ့လို႔မရတဲ့ မသင့္တဲ့အရာေတြက ဘာလဲနင္သိလား ငါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြလို႔ ငါ ထင္တယ္။ နင္လည္း နင္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၀န္းက်င္ေတြမွာငါ့ထက္ ေကာင္းတာေတြလည္း ေတြ႕ခဲ့ရင္ ေတြ႕ခဲ့မွာပါ။့ ငါတို႔ေတြ လမ္းဆံုးကို မေရာက္ေသးေပမယ့္ တစ္ေန႔ ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ဒီလမ္းေပၚမွာ ျပန္ဆံုေတြ႕ခြင့္ ျပန္ရရွိခဲ့တာ အလြန္ပဲ ၀မ္းသာမိတယ္။ နင္လည္း ငါ့လို စိတ္နဲ႔ ရွိေနမယ္ဆိုတာ ငါ ယုံၾကည္တယ္သူငယ္ခ်င္း....
နင္က ကဗ်ာ မခံစားတတ္ဘူးလုိ႔ ငါ့ကို ေျပာထားေပမယ့္ နင့္အတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခု ငါ ေပးမယ္ေနာ္။ အဲဒါကေတာ့

အနီးအေ၀းဆိုတာပါပဲ။

အနီးအေ၀း

ေလာကမွ
မတူမွ်တာေတြ
မွ်ေျခညိႇေနလို႔ေကာ
အားလုံးဟာ
တူမွ်လာမယ္လို႔ နင္ ထင္ေနသလား။
လူတိုင္းကိုသာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ႏႈိင္းေနရင္
တစ္သမတ္တည္း ျဖစ္ေပၚလာရင္ေတာ့
ျဖစ္ေပၚလာမဲ့ ၀န္းက်င္မွာ
ေအာင္ျမင္မယ္လို႔
ယူဆမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့...
ဒါေတြဟာ
ျဖစ္ေပၚလာဖို႔
ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါတယ္။
မိသားစုတစ္ခုမွာေတာင္
တစ္၀မ္းတည္းဆိုေပမဲ့
စိတ္ခ်င္းမတူတဲ့သူေတြရယ္လို႔
ျဖစ္လာၾကေသးတာပဲ။
ဒီေတာ့
မျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုကို
ႀကိဳးစားေနမယ့္အစား
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ
အလိုက္သင့္ကေလးေနတတ္ေအာင္
ႀကိဳးစာရမွာေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္
ေလာကမွာ
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာထက္
ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ
ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္
ေအာင္ျမင္မႈဟာ
ငါတို႔ရဲ႕အနားမွာ
အနီးေလးရွိေနမွာပါ ေလးရယ္.....