လူတစ္ဦးသည္ ႏွစ္သက္စဲြလန္းရာ ၀ါသနာတစ္ခုကို ေစာက္ခ်လုပ္ျမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထို၀ါသနာသည္ မည္မွ်အက်ဳိးရွိေစမည္ အက်ဳိးယုတ္ေစမည္လို႔ ကိုယ့္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္သင့္ေပသည္။ စဲြျမဲသင့္တဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနမည္မွာအမွန္ပင္။ လူတိုင္း သူ႔အာရံုနဲ႔သူ လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနၾကမယ္လို႔ ျမင္မိပါသည္။ ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ အဲ လူငယ္ေတြဆိုလို႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း နႏၵ တစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္က ဘယ္ေခတ္ကလဲလို႔ ကၽြန္မကို ေျပာဖူးပါသည္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ္နဲ႔အျမင္မတူရင္ ေခတ္မတူသလိုပဲ ခံစားမိတတ္သည္။ ကၽြန္မ ၀ါသနာကေတာ့ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ စာေရးျခင္းကို အားသန္ပါသည္။ ကၽြန္မအျမင္ကို ေျပာရရင္ စဲြျမဲသင့္တဲ့ ၀ါသနာေတြထဲမွာ စာဖတ္ျခင္းကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္အေလးေပးပါသည္။
စာေပသည္ အိမ္တြင္း၌သာ ရွိသည္ဆိုတဲ့အတိုင္း စာအုပ္ဆိုင္၊ ေက်ာင္း၊ ေနရာတိုင္းတြင္ စာေပရွိေနသည္။ အင္း တစ္နည္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာေပသည္ လူတိုင္းရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ၊ ထိုထုိစာကို၊ ရွာ၍မျပတ္၊ အိမ္တြင္ဖတ္ လို႔ဆိုစကားအတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ေနရရင္လည္း ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မကို ေမးဖူးတယ္။ ခု ကၽြန္မ webpage မွာ စာေတြတင္တယ္။ စာေတြေရးတယ္။ အျမင္ေတြဖလွယ္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔... တစ္နည္း ကၽြန္မ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲကေန ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြ တင္ျပေနတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မကို ေမးတဲ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က အဲဒါေတြလုပ္တာ ဘာျဖစ္လဲတဲ့။ ပိုက္ဆံရလားတဲ့။ ကဲ... သူ နားလည္ထားတာ ဘယ္လိုလဲ။ ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ကို ဘယ္လိုဆိုတာ ရွင္းျပရင္ေတာင္ နားလည္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို အျမင္မတူတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္ေလ။ သူမ်ားအေတြးနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးဆိုတာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ အဲ စာဖတ္တဲ့သူ စာေပကို ျမတ္ႏုိးတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ မူပဲ ကဲြမယ္ အျမင္ေတာ့ ဖလွယ္လို႔ရမယ္ထင္မိပါတယ္။
ခုလူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ထက္အသက္ေလး နည္းနည္းမၾကီးလိုက္နဲ႔ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္မလား။ ပညာဆိုတာ ဘယ္ကရတာလဲ စာေပက ရတာပါ။ ဗဟုသုတကေရာ ဘယ္ကလာတာလဲ စာေပေတြကပါပဲ။ စာေပဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေလ့လာသင့္တဲ့အရာနဲ႔ အတုမခိုးသင့္တဲ့အရာဆိုၿပီး ကဲြတဲ့ထဲက ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနုိင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကို ေ၀ငွဖတ္ရႈေစပါတယ္။ အဲ စည္းကမ္းရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ အင္း ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ ဟိုတစ္ေလာက အိမ္နားမွာ မီးေလာင္ေတာ့ ကၽြန္မ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးေလာင္တယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္စင္(အိမ္နံရံမွာ ကပ္တင္ထားတာပါ) ကို ေျပးၾကည့္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း ေျပာမိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ထုပ္ပိုးလည္း မထားဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ေမေမတို႔က လူေတာင္ ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိဘူး နင့္စာအုပ္ေတြကို ဘယ္ေနရာ သယ္သြားရမွာလဲတဲ့။ နင့္ဘာသာ ဗူးေတြထဲ ထည့္ထားပါလားတဲ့။ ဒါနဲ႔ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ မၿငိမ္လို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ တစ္လက္စတည္း ဆူပါေလေရာ စာအုပ္ဖတ္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ၀ယ္လိုက္ရတ့ဲစာအုပ္ေတြတဲ့ နင္ အိမ္မွာ မေနနဲ႔ေတာ့ နင့္စာအုပ္ေတြပဲထားေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ပဲေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ဖတ္ၿပီးရင္ အရမ္းၾကိဳက္ရင္ မွတ္သားထားတဲ့အက်င့္ရွိသလို သူမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ေ၀တတ္တဲ့အက်င့္က ရွိေနေတာ့ ဟိုတစ္ရက္က ေရႊညာသားက လွမ္းေမးတယ္။ အစ္မ ဘာေတြလုပ္ေနလဲတဲ့။ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ လိုက္ဖတ္ေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့။ စာအုပ္ေတြကေန ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလားတဲ့ ေျပာပါေလေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ဆိုျပီး တင္ရတာနဲ႔ ဘယ္စာအုပ္က ျပန္တင္ျပတာတို႔ဘာတို႔ ေရးေတာ့ သူလည္း ကၽြန္မကို ေကာ္ပီလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္မွာေပါ့ေလ။ ဒါကေတာ့ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ မတူတာေတြရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
အဲ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြက ေဟာ့ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ တင္ေစခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဆိုက္ေတြမွာ တင္ၾကတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေမးတဲ့သူက ေမးတယ္ မတင္ဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မတင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာင္ ကိုယ္ဘာသာ ေလ့လာေနတုန္းရွိေနေသးတာေလ သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မလုပ္တတ္လို႔ပါလို႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ၿပီး သူမ်ားအျမင္နဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ကို ေလ့လာေ၀ဖန္သံုးသပ္တာကိုပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕ရာ နီးစပ္ရာလူေတြကို စာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ကူညီတယ္။ အားေပးတယ္။ ဒီေန႔ေတာင္ အလုပ္ကအျပန္မွာ လိုင္းကားစီးေတာ့ ညီမေလးက မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္ ငွားလာတယ္တဲ့။ အင္းေပါ့ ယူၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဘးမွာက သံုးေယာက္ထုိင္ခံုဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ ထုိင္လာတာ စာအုပ္ကို ယူၾကည့္ေတာ့ အဖံုးဒီဇုိင္းကို အရင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲ သတင္းစာမွာ ေၾကျငာထားတဲ့စာအုပ္ပဲ ဥာဏ္စမ္းလည္းေမးထားတယ္ ၁၀ သိန္းဆိုလားပဲ။ မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္အကုန္လုံးက မူပိုင္လား မေျပာတတ္ဘူး။ ေနမ်ဳိးေဆး ဆဲြတာေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။ မဆိုးဘူးပဲေပါ့။ ၾကည့္ေနတုန္း ေဘးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အမ ခဏေလာက္ဆိုၿပီး ယူၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွာ ထိုင္တဲ့ ညီမေလးက တစ္ခါဖတ္ ၂၀၀ တဲ့ ေနာက္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ရပါတယ္ဆိုျပီး ဖတ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ေပးတယ္။ ရပါတယ္ေပါ့ အမတို႔ မဆင္းေသးဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ၂၀၀ ေပးရမွာစိုးလို႔တဲ့။ ညီမေလးက ထပ္ေျပာတယ္။ ခုေတာင္ ၂၅ က်ပ္ က်ေနၿပီလို႔ေျပာေတာ့ ၁၀၀ ေပးပါမယ္တဲ့။ အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုေလ။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္တဲ့။ ေကာင္းတယ္ ဖတ္ပါလို႔ ေျပာေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳကလဲြရင္ သိုင္းစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တယ္တဲ့ ေၾသာ္ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး စာအုပ္အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ပါလို႔ ဘာလိုေနလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အင္း အစ္မ ပံုမွာ မ်က္ခံုးမပါဘူးတဲ့။ ပန္းခ်ီဆရာဆဲြတာ က်န္ခဲ့တာလားမသိဘူးေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ခ်င္ေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး ဘာလို႔မပါတာလဲ သိလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.... မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ တစ္လက္စတည္း မိုနာလီဇာအျပံဳးကေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး မိုနာလီဇာျပံဳးတာကလည္း အစ္မေလာက္ မလွဘူးလို႔ ေျပာပါေလေရာ... အယ္ မင္းကို မ်က္ခံုးမပါတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာေအာင္မလားလို႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက ရယ္ၿပီး မဟုတ္ပါဘူးအစ္မရဲ႕ တကယ္ေျပာတာပါ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ကၽြန္မကို ျပန္ေမးပါတယ္။ ျဂိဳဟ္ၾကီး ၉ လံုးရွိတာ သိတယ္ေနာ္တဲ့ အင္းေပါ့။ ခုတဲ့ ပညာရွင္ေတြက တစ္လံုးကို ျဂိဳဟ္အျဖစ္ မသတ္မွတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျဂိဳဟ္အဂၤါနဲ႔ မညီလို႔ ပယ္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒီ ျဂိဳဟ္ဟာ ဘာျဂိဳဟ္လဲတဲ့... အေျဖကိုသိရင္ ေျဖေပးၾကပါေနာ္။ ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ပယ္တာလဲ ေမးေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရတာတဲ့ သူလည္း မသိဘူးတဲ့။ အေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာေျပာပါလို႔ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ ဆင္းရမယ့္ ေနရာေရာက္ေနၿပီေလ။ အစ္မရယ္ စကားေျပာလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ထပ္လည္း ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ေက်ာ္ေတာမယ့္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါေလေရာ.... ဒါဟာ စာဖတ္၀ါသနာပါသူေတြရဲ႕ ဖတ္တဲ့ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္တာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္၀ါသနာကေန ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာေနမိပါတယ္။ ကဲ ဒီေတာ့ အေပၚက ေမးခြန္းေလး ႏွစ္ခုကို ေျဖေပးပါဦးေနာ္....
စာဆိုေတာ္ ရွင္မဟာရ႒ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါေသးတယ္။
"ဖတ္ျပန္ေသာ္ကား၊ ဖတ္ဖန္မ်ားက
သားမယားပင္၊ သိျမင္ကင္းကြာ
မလိမၼာလည္း၊ စာေပစကား
ေန႔တိုင္းၾကားက၊ ထူးျခားလိမၼာ
ရွိသည္သာတည္း.... "
စာေပကို ဖတ္သင့္၊ မဖတ္သင့္ဆိုတာ မိမိဘာသာ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဲ ေနာက္ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းရဲ႕ အဆိုကလည္း ရွိျပန္ေသး....
"လူကို စိတ္သည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္ပညာသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ ဥာဏ္ပညာကို ဗဟုသုတသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏" လို႔ ေျပာခဲ့ေသးပါတကား....
စာေပသည္ အိမ္တြင္း၌သာ ရွိသည္ဆိုတဲ့အတိုင္း စာအုပ္ဆိုင္၊ ေက်ာင္း၊ ေနရာတိုင္းတြင္ စာေပရွိေနသည္။ အင္း တစ္နည္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာေပသည္ လူတိုင္းရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ၊ ထိုထုိစာကို၊ ရွာ၍မျပတ္၊ အိမ္တြင္ဖတ္ လို႔ဆိုစကားအတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ေနရရင္လည္း ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မကို ေမးဖူးတယ္။ ခု ကၽြန္မ webpage မွာ စာေတြတင္တယ္။ စာေတြေရးတယ္။ အျမင္ေတြဖလွယ္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔... တစ္နည္း ကၽြန္မ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲကေန ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြ တင္ျပေနတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မကို ေမးတဲ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က အဲဒါေတြလုပ္တာ ဘာျဖစ္လဲတဲ့။ ပိုက္ဆံရလားတဲ့။ ကဲ... သူ နားလည္ထားတာ ဘယ္လိုလဲ။ ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ကို ဘယ္လိုဆိုတာ ရွင္းျပရင္ေတာင္ နားလည္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို အျမင္မတူတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္ေလ။ သူမ်ားအေတြးနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးဆိုတာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ အဲ စာဖတ္တဲ့သူ စာေပကို ျမတ္ႏုိးတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ မူပဲ ကဲြမယ္ အျမင္ေတာ့ ဖလွယ္လို႔ရမယ္ထင္မိပါတယ္။
ခုလူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ထက္အသက္ေလး နည္းနည္းမၾကီးလိုက္နဲ႔ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္မလား။ ပညာဆိုတာ ဘယ္ကရတာလဲ စာေပက ရတာပါ။ ဗဟုသုတကေရာ ဘယ္ကလာတာလဲ စာေပေတြကပါပဲ။ စာေပဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေလ့လာသင့္တဲ့အရာနဲ႔ အတုမခိုးသင့္တဲ့အရာဆိုၿပီး ကဲြတဲ့ထဲက ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနုိင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကို ေ၀ငွဖတ္ရႈေစပါတယ္။ အဲ စည္းကမ္းရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ အင္း ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ ဟိုတစ္ေလာက အိမ္နားမွာ မီးေလာင္ေတာ့ ကၽြန္မ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးေလာင္တယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္စင္(အိမ္နံရံမွာ ကပ္တင္ထားတာပါ) ကို ေျပးၾကည့္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း ေျပာမိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ထုပ္ပိုးလည္း မထားဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ေမေမတို႔က လူေတာင္ ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိဘူး နင့္စာအုပ္ေတြကို ဘယ္ေနရာ သယ္သြားရမွာလဲတဲ့။ နင့္ဘာသာ ဗူးေတြထဲ ထည့္ထားပါလားတဲ့။ ဒါနဲ႔ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ မၿငိမ္လို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ တစ္လက္စတည္း ဆူပါေလေရာ စာအုပ္ဖတ္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ၀ယ္လိုက္ရတ့ဲစာအုပ္ေတြတဲ့ နင္ အိမ္မွာ မေနနဲ႔ေတာ့ နင့္စာအုပ္ေတြပဲထားေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ပဲေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ဖတ္ၿပီးရင္ အရမ္းၾကိဳက္ရင္ မွတ္သားထားတဲ့အက်င့္ရွိသလို သူမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ေ၀တတ္တဲ့အက်င့္က ရွိေနေတာ့ ဟိုတစ္ရက္က ေရႊညာသားက လွမ္းေမးတယ္။ အစ္မ ဘာေတြလုပ္ေနလဲတဲ့။ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ လိုက္ဖတ္ေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့။ စာအုပ္ေတြကေန ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလားတဲ့ ေျပာပါေလေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ဆိုျပီး တင္ရတာနဲ႔ ဘယ္စာအုပ္က ျပန္တင္ျပတာတို႔ဘာတို႔ ေရးေတာ့ သူလည္း ကၽြန္မကို ေကာ္ပီလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္မွာေပါ့ေလ။ ဒါကေတာ့ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ မတူတာေတြရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
အဲ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြက ေဟာ့ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ တင္ေစခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဆိုက္ေတြမွာ တင္ၾကတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေမးတဲ့သူက ေမးတယ္ မတင္ဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မတင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာင္ ကိုယ္ဘာသာ ေလ့လာေနတုန္းရွိေနေသးတာေလ သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မလုပ္တတ္လို႔ပါလို႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ၿပီး သူမ်ားအျမင္နဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ကို ေလ့လာေ၀ဖန္သံုးသပ္တာကိုပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕ရာ နီးစပ္ရာလူေတြကို စာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ကူညီတယ္။ အားေပးတယ္။ ဒီေန႔ေတာင္ အလုပ္ကအျပန္မွာ လိုင္းကားစီးေတာ့ ညီမေလးက မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္ ငွားလာတယ္တဲ့။ အင္းေပါ့ ယူၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဘးမွာက သံုးေယာက္ထုိင္ခံုဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ ထုိင္လာတာ စာအုပ္ကို ယူၾကည့္ေတာ့ အဖံုးဒီဇုိင္းကို အရင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲ သတင္းစာမွာ ေၾကျငာထားတဲ့စာအုပ္ပဲ ဥာဏ္စမ္းလည္းေမးထားတယ္ ၁၀ သိန္းဆိုလားပဲ။ မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္အကုန္လုံးက မူပိုင္လား မေျပာတတ္ဘူး။ ေနမ်ဳိးေဆး ဆဲြတာေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။ မဆိုးဘူးပဲေပါ့။ ၾကည့္ေနတုန္း ေဘးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အမ ခဏေလာက္ဆိုၿပီး ယူၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွာ ထိုင္တဲ့ ညီမေလးက တစ္ခါဖတ္ ၂၀၀ တဲ့ ေနာက္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ရပါတယ္ဆိုျပီး ဖတ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ေပးတယ္။ ရပါတယ္ေပါ့ အမတို႔ မဆင္းေသးဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ၂၀၀ ေပးရမွာစိုးလို႔တဲ့။ ညီမေလးက ထပ္ေျပာတယ္။ ခုေတာင္ ၂၅ က်ပ္ က်ေနၿပီလို႔ေျပာေတာ့ ၁၀၀ ေပးပါမယ္တဲ့။ အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုေလ။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္တဲ့။ ေကာင္းတယ္ ဖတ္ပါလို႔ ေျပာေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳကလဲြရင္ သိုင္းစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တယ္တဲ့ ေၾသာ္ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး စာအုပ္အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ပါလို႔ ဘာလိုေနလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အင္း အစ္မ ပံုမွာ မ်က္ခံုးမပါဘူးတဲ့။ ပန္းခ်ီဆရာဆဲြတာ က်န္ခဲ့တာလားမသိဘူးေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ခ်င္ေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး ဘာလို႔မပါတာလဲ သိလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.... မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ တစ္လက္စတည္း မိုနာလီဇာအျပံဳးကေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး မိုနာလီဇာျပံဳးတာကလည္း အစ္မေလာက္ မလွဘူးလို႔ ေျပာပါေလေရာ... အယ္ မင္းကို မ်က္ခံုးမပါတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာေအာင္မလားလို႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက ရယ္ၿပီး မဟုတ္ပါဘူးအစ္မရဲ႕ တကယ္ေျပာတာပါ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ကၽြန္မကို ျပန္ေမးပါတယ္။ ျဂိဳဟ္ၾကီး ၉ လံုးရွိတာ သိတယ္ေနာ္တဲ့ အင္းေပါ့။ ခုတဲ့ ပညာရွင္ေတြက တစ္လံုးကို ျဂိဳဟ္အျဖစ္ မသတ္မွတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျဂိဳဟ္အဂၤါနဲ႔ မညီလို႔ ပယ္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒီ ျဂိဳဟ္ဟာ ဘာျဂိဳဟ္လဲတဲ့... အေျဖကိုသိရင္ ေျဖေပးၾကပါေနာ္။ ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ပယ္တာလဲ ေမးေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရတာတဲ့ သူလည္း မသိဘူးတဲ့။ အေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာေျပာပါလို႔ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ ဆင္းရမယ့္ ေနရာေရာက္ေနၿပီေလ။ အစ္မရယ္ စကားေျပာလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ထပ္လည္း ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ေက်ာ္ေတာမယ့္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါေလေရာ.... ဒါဟာ စာဖတ္၀ါသနာပါသူေတြရဲ႕ ဖတ္တဲ့ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္တာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္၀ါသနာကေန ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာေနမိပါတယ္။ ကဲ ဒီေတာ့ အေပၚက ေမးခြန္းေလး ႏွစ္ခုကို ေျဖေပးပါဦးေနာ္....
စာဆိုေတာ္ ရွင္မဟာရ႒ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါေသးတယ္။
"ဖတ္ျပန္ေသာ္ကား၊ ဖတ္ဖန္မ်ားက
သားမယားပင္၊ သိျမင္ကင္းကြာ
မလိမၼာလည္း၊ စာေပစကား
ေန႔တိုင္းၾကားက၊ ထူးျခားလိမၼာ
ရွိသည္သာတည္း.... "
စာေပကို ဖတ္သင့္၊ မဖတ္သင့္ဆိုတာ မိမိဘာသာ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဲ ေနာက္ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းရဲ႕ အဆိုကလည္း ရွိျပန္ေသး....
"လူကို စိတ္သည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္ပညာသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ ဥာဏ္ပညာကို ဗဟုသုတသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏" လို႔ ေျပာခဲ့ေသးပါတကား....
No comments:
Post a Comment