ခုတစ္ေလာ စိတ္ညစ္ေနတာကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေဖ်ာက္ရင္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနမိတယ္။ နင္တို႔ကေရာ ငါကို သတိမွရေသးရဲ႕လား။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ ေလးႏွစ္အတြင္း ငါေလ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္သိလား။ ငါ့မွာ ငါ့အေပၚအရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ေမာင္ႏွမေတြလို ဆက္ဆံတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါေလ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီလိုဘ၀ကို ျပန္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္မိခဲ့ပါတယ္ဟာ။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ နင္တို႔ကိုလည္း သတိရတယ္။ ငါ့အေပၚမွာ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ ကေလးတစ္ေယာက္လို နင္တို႔ ျမင္ေနတုန္းေနာ္။ ေဟာ ဟိုတစ္ေလာက ထပ္ေတြ႕ၾကေတာ့ နင္တို႔က ငါ့ကို ေျပာတယ္။ နင္ ခုထိ လူၾကီးမျဖစ္ေသးပါလားတဲ့။ ဟြန္း ငါ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက ငါ့ကို လူၾကီးလိုမွ မသတ္မွတ္ၾကတာ။ ေက်ာင္းတုန္းကဆို နင္တို႔အေပၚ ငါ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ေတြ အျပံဳးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ပရယ္တီကယ္လုပ္ရင္လည္း ငါ့ကို စာေမးရင္ နင္တို႔ ၀ိုင္းေျဖေပးၾကတယ္ေနာ္။ ဘယ္သြားသြား နင္တို႔ ငါကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံၾကဘူး။ ခုေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနျပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.... ငါ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေက်ာင္းၾကီး ပိတ္မွာ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ငါ ခုေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ေ၀းခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္။ နင္တို႔လည္း တစ္ေနရာရာမွာ ေပ်ာ္ေနၾကမွာေပါ့။ ငါေလ စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္း နင္တို႔နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာေကာ ေလွ်ာက္လည္ရတာေကာ ျပန္စဥ္းစားျပီး ေပ်ာ္မိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ေလ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ငါ မွတ္မိေသးတယ္သိလား။ ဒုတိယႏွစ္ကေလ ၿဖိဳးၾကီး နင္တို႔အားလံုးကို ေနာက္တာကို ျပန္စဥ္းစားမိေသးတယ္။ အာစီတူးထဲက ပရယ္တီကယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့ေလ ကားေပၚအကုန္တက္ၾကေတာ့ ၿဖိဳးၾကီးေလ ကားစက္ႏႈိးလို႔မရဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ငါတို႔အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းၿပီး တြန္းမယ္လုပ္ေတာ့ ၿဖိဳးၾကီးက ကားေမာင္းတဲ့ေနရာကေန ငါ့ကို လွမ္းဆူတယ္ေလ။ ကေလးက ကေလးလိုေနတဲ့ ကားေပၚမွာထိုင္ေနလို႔ ၿဖိဳးၾကီးက ပိတ္ေဟာက္ေတာ့ ငါလည္း တြန္းမယ္ေလလို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကပါ ၀ိုင္းၿပီး ကေလးက ေနရာတစ္ကာမပါရဘူးတဲ့ ထပ္ေျပာၿပီး ၀ိုင္းဆူလို႔ ငါေလ ကားေနာက္ခန္းမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ထိုင္ေနရတယ္။ ကားကလည္း နင္တို႔အကုန္၀ိုင္းတြန္းတာ မႏႈိးဘူး။ ငါလည္း အရမ္းအားနာလာတယ္။ ၿဖိဳးၾကီး ငါလည္း တြန္းမယ္ေလလို႔ ေျပာေတာ့ ငါ့ကို ကားေခါင္းကေန အသာေနလို႔ ေျပာၿပီး ဘီးလွိမ့္ေနတာ အာစီတူးေရွ႕က ကားမွတ္တိုင္ကို ေရာက္လာၿပီ.... အဲဒီအခ်ိန္မွာ မွတ္တိုင္မွာလည္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ပဲ ကားစီးဖို႔ေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ တြန္းေနၾကတုန္း ျဖိဳးၾကီးက ကိုင္ထားလို႔ ငါ့က လွမ္းေျပာၿပီး ျဗဳန္းဆို ကားက ၀ူးခနဲေစာင့္ထြက္လိုက္ေတာ့ နင္တို႔အားလံုးေလ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားရားေတြ ေမွာက္ရက္လွဲကုန္ၾကတာကို ေတြ႕ေတာ့ ငါေလ ၿဖိဳးၾကီးကို လက္ခ်က္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ ငါက တမင္မေမာင္းတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္အက်င့္ယုတ္တဲ့ေကာင္လို႔ ငါက ေျပာေတာ့ အကုန္လံုးက ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး ေဟာဟဲလိုက္ေနၾကတာေလ။ ငါမွာ သူမ်ားေတြ ရယ္ေတာ့ လိုက္ရယ္မိေသးတယ္သိလား။ နင္တို႔အားလံုးက ငါတို႔ကိုစတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ နင့္ကို အဲလို မစရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။ တကယ္ပါ ငါေလ သတိရမိတယ္။ မမၾကီးကိုေရာေပါ့။ မမနီလာဟာ ငါ့အေပၚဆို ခုထိ အေမေနရာမွာေရာ အမေနရာမွာေရာ ေနေပးခဲ့တာေလ။ ေျပာရင္းနဲ႔ သတိရလာၿပီဟာ ေနာက္မွ ထပ္ျပီး ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ေတြးေတာ့မယ္ ခုေတာ့ စိတ္ညစ္ နည္းနည္းေျပေနပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္... (ေက်ာင္းတုန္းက ေလးႏွစ္လံုးလံုး ေမာင္ႏွမ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ လက္တဲြလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေယာက္ ၂၀ ကို လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္း)
No comments:
Post a Comment