Goldmyanmar

ေရႊျမန္မာဆိုတာ ဒီလိုပံုေပါ့....

Welcome to goldmyanmar

ေရႊျမန္မာမွ ႀကိဳဆုိပါတယ္ရွင္

မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း တိုးပြားေစဖို႔ ဘာအဓိကက်ပါသလဲ

လူ.... လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ၾကရမွာ အမွန္ပဲမလား။ အဲဒီအတြက္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးကလည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းပါ၀င္ေနျပန္ပါေရာ...
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံတတ္ဖို႔ အဓိကအေရးၾကီးဆံုးပဲလို႔ ထင္မိပါတယ္။ လူမႈေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးဆိုတဲ့ေနရာမွာ အေရးပါေနလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ဆံေရးမွာ မိမိအား တစ္ဖက္လူ အထင္ႀကီး ေလးစားေအာင္ လုပ္မယူသင့္သလို အထင္ေသးေအာင္လည္း မေနသင့္ဘူးလို႔လည္း ျမင္မိတယ္ေလ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္သဘာ၀အတိုင္း ျပဳမူေဆာင္ရြက္ရင္ လူအမ်ားနဲ႔ သဟဇာတ တည့္ႏုိင္ပါတယ္။
    လူအမ်ားၾကား အျမဲလက္မ ေထာင္ခ်င္ေနလို႔မရသလို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မိမိေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ရႈံးနိမ့္သြားခဲ့ရင္လည္း တစ္ပါးသူရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ရႈံ႕ခ်ျခင္းကို ခံရႏုိင္ပါတယ္။  အဲဒီလိုပဲ စစ္မွန္တဲ့ခင္မင္မႈကသာ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမွာ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အထင္ႀကီး ေလးစားမႈရွိမွ ခင္မင္မႈဟာ ၾကာရွည္ခိုင္ျမဲတာပါ။ ကိုယ္က အထင္ေသးေအာင္ ျပဳမူေျပာဆိုေနထိုင္မိရင္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းၾကားမွာ အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ လူျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ ခင္မင္မႈနဲ႔ အထင္ႀကီးမႈဆိုတာ ခဲြျခားမရပါဘူး။ ဘာေတြအထင္ႀကီးမွာလဲ ဟုတ္ၿပီးေနာ္ စဥ္းစားစရာလိုလာပါၿပီ။ ငါဟာ ခ်မ္းသာတယ္။ မိသားစုက ဘယ္လိုဆိုတဲ့ ၾကြားလံုး ဟိတ္လံုး ဟန္လံုးေတြဟာ တကယ္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ေျပာခဲ့မိရင္ ေရရွည္တည္တံ့ႏုိင္မွာလား။ အထင္ႀကီးတယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ တာသြားတယ္ေနာ္။ မိတ္ေဆြပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ စိတ္ရင္းနဲ႔ခင္မင္ၾကတဲ့လူေတြၾကားမွာ ဒါေတြ လုိအပ္သလား.... ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ခင္မင္တယ္ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္ဆိုတာဟာ စိတ္ရင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ဆံၾကလို႔ပါ... သူဟာ ဘာမို႔လို႔ဆိုတဲ့စိတ္ အေတြး ဒါေတြထည့္ၿပီး ဆက္ဆံခင္မင္တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ခင္မင္မႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မလား ဟုတ္ၿပီေနာ္... အထင္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလဲ သူဟာ ဆင္းရဲလို႔၊ ငတ္ျပတ္ေနလို႔၊ မဲြေတေနလို႔ဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူမ်ားကို ညာလို႔ ေနာက္တစ္ခ်က္က ငါ ဘာေျပာေျပာ ယုံေနတာပဲဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြေပၚ ထားတဲ့အေတြး မမွန္ကန္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားကို ညာတယ္လိမ္တယ္ဆိုတာ အမွန္ေျပာရရင္ အဲလို လူမ်ဳိးဟာ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းတဲ့သူလို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတယ္ေလ။ သူမ်ားကို ညာျခင္းဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ လိမ္တာ ညာတာျဖစ္တယ္တဲ့။ အရင္ဆံုး မေကာင္းမႈဟာ သူမ်ားဆီ မက်ေရာက္ပဲ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ကိုယ္သာခံဆိုတဲ့ အတိုင္း မိမိ ဘာမေကာင္းတာလုပ္လဲဆိုတာ စိတ္က အရင္ဆံုးသိေနလို႔ပါပဲ။ ငါ သူမ်ား ညာလို႔ရမယ္ ငါ့ကိုယ္ငါ ညာလို႔မရပါလားဆိုတဲ့အသိ ၀င္သြားၿပီေနာ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က တစ္ဖက္လူက အထင္ေသးအျမင္ေသး ျဖစ္သြားေအာင္ မိမိသာ ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႕ၾကံဳဆုံၾက ခဏတာမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဟန္ေဆာင္ မ်က္ႏွာဖံုးေတြနဲ႔ မရွိကို အရွိလုပ္ မသိတာကို အသိအတတ္လုပ္ေျပာျခင္းဟာ တစ္ဖက္လူရဲ႕ အထင္အျမင္ေသးျခင္းကို ခံရမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ေပါင္းျခင္းပါပဲ။ တစ္ဖက္လူက အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ယူစရာမလိုသလို အထင္ေသးေအာင္လည္း မလုပ္သင့္ပါဘူး။ မိမိရဲ႕ပင္ကိုစိတ္ထားအတိုင္းသာ လူတိုင္းလူတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ဖက္လူဆီက ယုံၾကည္ေလးစား အထင္ႀကီးမႈေတြဟာ လုပ္ယူစရာမလိုပဲ အလိုအေလ်ာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုယ္ဆီကို ေရာက္ရွိလာမယ္လို႔ ကၽြန္မ ယုံၾကည္ရင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း တိုးပြားေအာင္ ၾကံေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အားလံုးကို စိတ္ရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ.....

မိတ္ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြမွန္မ်ား တိုးပြားႏိုင္ပါေစ.....

ဦးဇင္း အရွင္ေကာ၀ိဒရဲ႕ သာသနအလွဴ ပညာဒါနေလးပါ

စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး၊ လျပည့္၀န္းလမ္း၊ သာသနေ၀ပုလႅေက်ာင္းတိုက္တြင္ ၂၁.၁.၂၀၀၉
ရက္ဗုဒၶဟူးေန႕တြင္ သင္တန္းမ်ားကိုတိုးခ်ဲ႕  ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းကို မနက္ ၆း၀၀ နာရီ
မွာစတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ မနက္ ၆း၀၀ နာရီမွ ၈း၀၀ နာရီအထိ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုသင္ၾကားေပး
ခဲ့ၿပီး နံနက္၈း၀၀ နာရီမွ ၁၀း၀၀ နာရီအထိကို ရဟန္းေတာ္မ်ားအားသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။
နံနက္၁၀း၀၀ နာရီမွ ေန႕ ၁၂း၀၀ နာရီအထိကိုေတာ့ A+ ဘာသာရပ္ကိုသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။
သင္တန္းအခ်ိန္မတိုင္ခင္ ၁၅ မိနစ္အလိုမွာသင္တန္းကိုဆင္းခဲ့ပါတယ္။ စက္ေတြအနားေပးဖို႕ 
အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းကေတာ့မီးပ်က္လို႕မီးစက္ေမာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ မီးမပ်က္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မီးအားကေတာ္ေတာ္နည္းေနလို႕   မိးအ၀င္ကို ၅၀ ၀ပ္ပဲေရာက္တယ္။
အဲဒါနဲ႕  ဦးဇင္းတို႕ေက်ာင္းနားမွာ ဇိေနာဒယပရိယတၱိစာသင္တိုက္ ဆရာေတာ္ ကမီးၾကိဳးသီးသန္႕ 
ဆြဲထားတာရွိပါတယ္။ ဦးဇင္းလည္းမီးအားနည္းတာနဲ႕  ဆရာေတာ္ႀကီးကိုသြားေရာက္ေလွ်ာက္
ထားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က မီးၾကိဳးကိုဆြ႕ဲ  ခြင္ျပဳတာနဲ႕   ဦးဇင္းမေန႕ ေန႕လည္ပိုင္းကစၿပီး
မီးၾကိဳး၀ယ္ၿပီးစတင္ဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္းတပည့္ေတြကိုမွာခဲ့ၿပီး မႏၱေလးသင္တန္းကိုလည္းသြားရ ပါေသးတယ္။ မႏၱေလးသင္တန္ကျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးၾကိဳးက ဆြဲတာၿပီးစီးေနပါၿပီ။ ဒီေန႕  မနက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲက မီးၾကိဳးေတြကိုပါ အသစ္လဲလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲကမီးၾကိဳးေတြက
ေသးေနတယ္ေလ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြကို အေသးစိတ္ photo မွာတင္ထားပါဦးမယ္။ သင္တန္းသားဦးေရကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ကို ၆ ဦးႏႈန္းနဲ႕  ပဲသင္ၾကားေပးေနပါတယ္။
မနက္ခင္းA+ ဆရာကေတာ့ ကိုသက္ႏုိင္ဦးပါ။ သူကေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ႏုိင္ငံတကာအသိမွတ္ျပဳ CCNA ဘြဲ႕  လက္မွတ္ရခဲ့တဲ့သူပါ။ အခုေတာ့မႏၱေလးၿမိဳ႕  မွာေနပါတယ္
ကိုသက္ႏုိင္ဦးက မႏၱေလးကေန လာသင္ရတာဆိုေတာ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႕လာရပါတယ္။ သူကေတာ့ပညာဒါနအျဖစ္သင္ၾကားေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာေတာ့သင္တန္းသားေတြက
လူေတြမ်ားပါတယ္။ သင္တန္းမွာထုိင္ဖို႕ ခံုေတာင္မေလာက္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က သီအိုရီ စာေတြ႕ပဲ
ဆိုေတာ့ စက္ေတြမကိုင္ခိုင္းေသးပါဘူး။ အဲဒီဓါတ္ပံုအေသးစိတ္ကိုလည္း photoမွာေဖာ္ျပေပး သြားမွာပါ။ ဦးဇင္းမႏၱေလးသင္တန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ ေန႕  လည္ပိုင္းကို သင္တန္းဆရာ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က
သင္ၾကားျပသေပးပါတယ္။ သင္တန္းဆရာဆိုတာ ကေတာ့ဦးဇင္းရဲ႕တပည့္ေတြပါပဲ သူူတို႕ တတ္
ေျမာက္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ ဦးဇင္းကိုျပန္ကူညီတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က လူေတြဆိုေတာ့ စား၀တ္ေနေရးက ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကို လစဥ္ ဦးဇင္းအေနနဲ႕  လခသေဘာမ်ိဳးေပးဖို႕ ရွိပါတယ္။
သူက ျမစ္ၾကီးနားဘက္ကေနလာၿပီးဦးဇင္းဆီကိုသင္တန္းလာတက္ ပါတယ္။ ေနတာကေတာ့
စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕  အ၀င္ေစတီလွ ေက်ာင္းတိုက္မွာေနပါတယ္။ ေန႕စဥ္ေက်ာင္းအတြက္ဆြမ္းခ်က္ၿပီး
မွဦးဇင္းေက်ာင္းကိုလာရပါတယ္။ ေန႕  လည္ေနပူထဲ  ေတာင္ေပၚကေန သူေနတဲ့ေက်ာင္းကိုျပန္
ၿပီးေတာ့ ထမင္းျပန္စားရပါတယ္။ ဦးဇင္းအေနနဲ႕ ထမင္းေကၽြးခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းအေနနဲ႕  မတတ္
ႏုိင္လို႕ပါ။ မေန႕ကသင္တန္းမွာ ေတာ့ေနလည္ခင္းေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ ျပဳတ္ၿပီးသင္တန္းဆရာေတြ
အတြက္စီစဥ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဆင္ေျပရင္ သူတို႕ ကိုပါ ေန႕လည္စာေကၽြးဖို႕ အစီအစဥ္ ရွိ္ပါတယ္။ ေန႕လည္ပိုင္း ၁း၀၀ နာရီကေန ၃း၀၀ နာရီအထိကေတာ့
လူေတြပဲသင္ၾကားေပးပါတယ္။ ေန႕လည္၃း၀၀ နာရီကေန ညေန ၅း၀၀ နာရီအထိကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြသင္ၾကားေပးပါတယ္။ အေျခခံေပါ့။ ညေန ၅း၀၀ နာရီကေန ည၇း၀၀ နာရီအထိ
ကလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႕  လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုတြဲၿပီးသင္ၾကားေပးရပါတယ္။ ညပိုင္း ၇း၀၀ နာရီမွ ၉း၀၀ နာရီအထိကိုေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားကိုသင္ၾကားေပးဖို႕စီစဥ္ထားပါတယ္။
စက္အင္အားထပ္ျဖည့္ႏုိင္ရင္ေတာ့ပိုၿပီးအဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ မီးစက္
ကေတာ့ ဒီအတိုင္းဆက္သြားလို႕  မျဖစ္ပါဘူး။ ဦးဇင္းၾကိဳးစားပါဦးမယ္။

အခုေလာေလာဆယ္အခက္အခဲျဖစ္ေနတာက မီးပါ

မီးက ပံုမွန္မလာဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ မီးစက္၀ယ္ဖို႕ မတည္ေငြ လွဴဒါန္းထားတာရွိပါတယ္

အမ်ား၀ိုင္း၀န္းမွ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။
 ဆက္သြယ္ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ မႏၱေလး

02-62448

092028917

ဟမ္းဖုန္းက ဦးရဲ၀င္းေနာင္ကေနတဆင့္ဆက္သြယ္ႏုိင္ပါတယ္

ဘုန္းဘုန္းကို တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ေတာ့
kovida9@gmail.com အရွင္ေကာ၀ိဒ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလ့လာခ်င္ရင္ ဘုန္းဘုန္းဆိုက္ကို သြားေရာက္ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္ေနာ္။

http://kovida.multiply.com/journal/item/60/60

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဒါနဟာ ပညာဒါနျဖစ္တ့ဲအတြက္ ယခုဘ၀ေရာ ေနာင္ဘ၀ပါ ေကာင္းတဲ့ အလွဴဒါနျဖစ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား
တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ လွဴဒါန္းႏုိင္ေအာင္ တင္ျပေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၃ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ Happy Birthday ျပည္သူမ်ားရဲ႕ တို႔ဖခင္

ခုတစ္ေလာ ဘယ္ေနရာမဆို ၁၄ ရက္ေန႔ အေၾကာင္းပဲ ၾကားၾကားေနရတယ္။ အင္း ေျပာရရင္ မေမ့သင့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို လူငယ္လူၾကီး အားလံုး ေမ့ထားၾကတာလား။ သတိမရတာလားဆိုတာေတာ့ သူတို႔ေတြပဲ သိၾကပါလိမ့္မယ္။
သူ႔အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ သူ႔ရဲ႕အသံကို အျမဲၾကားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔အျပံဳးကို ျမင္ဖူးတယ္။ ဆံုးမစကားကိုေတာ့ ၾကားဖို႔ အခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူးေလ။ သူဟာ လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနမယ့္ ကြၽန္မတို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားရတဲ့သူတစ္ဦးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔အဘိုး ဗိုလ္လေရာင္ဟာ နယ္ခ်ဲ႕ကို အံတု၊ ျမန္မာ့ေသြးကို ရဲရဲေတာက္ျပခဲ့သူ အာဇာနည္တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဖခင္ေရွ႕ေန ဦးဖာရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးႏွင့္ မိခင္ ေဒၚစုရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့စိတ္ထားတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ေျပာရရင္ အဲ မွားလို႔ ေရးရရင္ ေရးစရာေတြ မကုန္မခမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း မအားတဲ့ၾကားက ကြၽန္မ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့သူရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္လြန္းလို႔သာ မနည္းအားခဲ့ၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အရင္ႏွစ္ကဆိုရင္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တိုင္း ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္ေတြအားလံုးက ကြက္တိျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာင္ အိပ္ခ်ိန္ထဲကဖဲ့ၿပီး မနည္းယူထားရတဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ဆယ္သံုးရက္ေန႔ ဒီကေန႔ဟာျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိရွိဦးမယ္ဆိုရင္ ကိုးဆယ့္ေလးႏွစ္ျပည့္ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက မဟုတ္မခံစိတ္ဓာတ္န႔ဲ အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးၿပီး ကိုယ္က်ဳိးမဖက္တဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္လို႔ ေအာင္ဆန္းဇာနည္ရယ္လို႔ အမ်ားက ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကတာေပါ့။ ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ ဗုိလ္ေတဇတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ျပည္သူျပည္သားအေပါင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ၿပီး စိတ္ညႇိဳးႏြမ္းၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီကေန႔ဟာျဖင့္ အခုရွိဦးမယ္ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ၾကံ့ၾကံခိုင္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးက ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ျဖစ္တဲ့ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
 
ေမြးေန႔ကို ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္မရင္ထဲက စကားမ်ားကို ကဗ်ာအျဖစ္ သြန္းေလာင္းေပးပါရေစ......

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ဟာ
မေမ့သင့္တဲ့ေန႔ေလးပါ
လူၾကီး လူငယ္ အားလံုးပဲ
ရင္ထဲအျမဲစဲြ
၁၉၁၅ မွာ ေမြးခဲ့ရွာတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ
၁၉၄၇ ေျပာင္းက်တမလြန္
မ်က္ရည္မိုးေတြ သြန္ေလာင္းျမဲ
ဇူလိုင္ ၁၉ ပဲ
ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ မွာစကား
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ခ်မွတ္သြား
လိုက္နာသင့္တဲ့ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား
အျမဲစိတ္မွာထား
ခုခ်ိန္ခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိ
ကိုးဆယ့္ေလးႏွစ္တိ
ႏိုင္ငံ့အက်ဳိးျပဳ
သားေအာင္ဆန္းကို
ေမြးဖြားခဲ့ေသာ မိခင္ ဖခင္
ကြၽန္မ ေက်းဇူးတင္
ဒီလို မိဘမ်ား
တို႔ျပည္တြင္း၀ယ္
အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ပါေစသား....

ဘာလိုလိုနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ အသက္ ၉၄ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ေလၿပီ....
ျမန္မာျပည္သားအားလံုး ကၽြန္မနဲ႔အတူ ထပ္တူထပ္မွ် အျမဲသတိရေနမယ္လို႔ ကၽြန္မ ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ကဲ... မိတ္ေဆြတို႔ ေမးခြန္းေလးႏွစ္ခုကို ေျဖခဲ့ေပးၾကပါေနာ္။
၁။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းမ်ားထဲက သမိုင္း၀င္မိန္႔ခြန္းတစ္ခုကို ေျဖခဲ့ေပးပါ။
၂။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ႔ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ထံ ေရးခဲ့သည့္ စာထဲက စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ။

စဲြျမဲသင့္ေသာ ၀ါသနာ

လူတစ္ဦးသည္ ႏွစ္သက္စဲြလန္းရာ ၀ါသနာတစ္ခုကို ေစာက္ခ်လုပ္ျမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထို၀ါသနာသည္ မည္မွ်အက်ဳိးရွိေစမည္ အက်ဳိးယုတ္ေစမည္လို႔ ကိုယ့္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္သင့္ေပသည္။ စဲြျမဲသင့္တဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနမည္မွာအမွန္ပင္။ လူတိုင္း သူ႔အာရံုနဲ႔သူ လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနၾကမယ္လို႔ ျမင္မိပါသည္။ ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ အဲ လူငယ္ေတြဆိုလို႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း နႏၵ တစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္က ဘယ္ေခတ္ကလဲလို႔ ကၽြန္မကို ေျပာဖူးပါသည္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ္နဲ႔အျမင္မတူရင္ ေခတ္မတူသလိုပဲ ခံစားမိတတ္သည္။ ကၽြန္မ ၀ါသနာကေတာ့ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ စာေရးျခင္းကို အားသန္ပါသည္။ ကၽြန္မအျမင္ကို ေျပာရရင္ စဲြျမဲသင့္တဲ့ ၀ါသနာေတြထဲမွာ စာဖတ္ျခင္းကို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္အေလးေပးပါသည္။
စာေပသည္ အိမ္တြင္း၌သာ ရွိသည္ဆိုတဲ့အတိုင္း စာအုပ္ဆိုင္၊ ေက်ာင္း၊ ေနရာတိုင္းတြင္ စာေပရွိေနသည္။ အင္း တစ္နည္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာေပသည္ လူတိုင္းရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ၊ ထိုထုိစာကို၊ ရွာ၍မျပတ္၊ အိမ္တြင္ဖတ္ လို႔ဆိုစကားအတိုင္း ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ေနရရင္လည္း ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မကို ေမးဖူးတယ္။ ခု ကၽြန္မ webpage မွာ စာေတြတင္တယ္။ စာေတြေရးတယ္။ အျမင္ေတြဖလွယ္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔... တစ္နည္း ကၽြန္မ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲကေန ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြ တင္ျပေနတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မကို ေမးတဲ့ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က အဲဒါေတြလုပ္တာ ဘာျဖစ္လဲတဲ့။ ပိုက္ဆံရလားတဲ့။ ကဲ... သူ နားလည္ထားတာ ဘယ္လိုလဲ။ ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ကို ဘယ္လိုဆိုတာ ရွင္းျပရင္ေတာင္ နားလည္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိသလို အျမင္မတူတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္ေလ။ သူမ်ားအေတြးနဲ႔ ကိုယ့္အေတြးဆိုတာ တူႏိုင္ပါ့မလား။ အဲ စာဖတ္တဲ့သူ စာေပကို ျမတ္ႏုိးတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ မူပဲ ကဲြမယ္ အျမင္ေတာ့ ဖလွယ္လို႔ရမယ္ထင္မိပါတယ္။
ခုလူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ထက္အသက္ေလး နည္းနည္းမၾကီးလိုက္နဲ႔ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာေနၾကတယ္မလား။ ပညာဆိုတာ ဘယ္ကရတာလဲ စာေပက ရတာပါ။ ဗဟုသုတကေရာ ဘယ္ကလာတာလဲ စာေပေတြကပါပဲ။ စာေပဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေလ့လာသင့္တဲ့အရာနဲ႔ အတုမခိုးသင့္တဲ့အရာဆိုၿပီး ကဲြတဲ့ထဲက ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနုိင္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့စာအုပ္ေတြကို ေ၀ငွဖတ္ရႈေစပါတယ္။ အဲ စည္းကမ္းရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ အင္း ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ ဟိုတစ္ေလာက အိမ္နားမွာ မီးေလာင္ေတာ့ ကၽြန္မ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးေလာင္တယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္စင္(အိမ္နံရံမွာ ကပ္တင္ထားတာပါ) ကို ေျပးၾကည့္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း ေျပာမိပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ထုပ္ပိုးလည္း မထားဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ေမေမတို႔က လူေတာင္ ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိဘူး နင့္စာအုပ္ေတြကို ဘယ္ေနရာ သယ္သြားရမွာလဲတဲ့။ နင့္ဘာသာ ဗူးေတြထဲ ထည့္ထားပါလားတဲ့။ ဒါနဲ႔ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။ မၿငိမ္လို႔ကလည္း မရဘူးေလ။ တစ္လက္စတည္း ဆူပါေလေရာ စာအုပ္ဖတ္ေနရရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ၀ယ္လိုက္ရတ့ဲစာအုပ္ေတြတဲ့ နင္ အိမ္မွာ မေနနဲ႔ေတာ့ နင့္စာအုပ္ေတြပဲထားေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ပဲေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ဖတ္ၿပီးရင္ အရမ္းၾကိဳက္ရင္ မွတ္သားထားတဲ့အက်င့္ရွိသလို သူမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ေ၀တတ္တဲ့အက်င့္က ရွိေနေတာ့ ဟိုတစ္ရက္က ေရႊညာသားက လွမ္းေမးတယ္။ အစ္မ ဘာေတြလုပ္ေနလဲတဲ့။ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ လိုက္ဖတ္ေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့။ စာအုပ္ေတြကေန ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလားတဲ့ ေျပာပါေလေရာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ဆိုျပီး တင္ရတာနဲ႔ ဘယ္စာအုပ္က ျပန္တင္ျပတာတို႔ဘာတို႔ ေရးေတာ့ သူလည္း ကၽြန္မကို ေကာ္ပီလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္မွာေပါ့ေလ။ ဒါကေတာ့ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ မတူတာေတြရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။
အဲ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြက ေဟာ့ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ တင္ေစခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဆိုက္ေတြမွာ တင္ၾကတာ ဖတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေမးတဲ့သူက ေမးတယ္ မတင္ဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မတင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာင္ ကိုယ္ဘာသာ ေလ့လာေနတုန္းရွိေနေသးတာေလ သူမ်ားအေၾကာင္းဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေလသံၾကား ဖမ္းတရားနာရမယ့္အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မလုပ္တတ္လို႔ပါလို႔ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စာဖတ္ၿပီး သူမ်ားအျမင္နဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ကို ေလ့လာေ၀ဖန္သံုးသပ္တာကိုပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတြ႕ရာ နီးစပ္ရာလူေတြကို စာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ကူညီတယ္။ အားေပးတယ္။ ဒီေန႔ေတာင္ အလုပ္ကအျပန္မွာ လိုင္းကားစီးေတာ့ ညီမေလးက မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္ ငွားလာတယ္တဲ့။ အင္းေပါ့ ယူၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဘးမွာက သံုးေယာက္ထုိင္ခံုဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ ထုိင္လာတာ စာအုပ္ကို ယူၾကည့္ေတာ့ အဖံုးဒီဇုိင္းကို အရင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲ သတင္းစာမွာ ေၾကျငာထားတဲ့စာအုပ္ပဲ ဥာဏ္စမ္းလည္းေမးထားတယ္ ၁၀ သိန္းဆိုလားပဲ။ မင္းခိုက္စိုးစန္ စာအုပ္အကုန္လုံးက မူပိုင္လား မေျပာတတ္ဘူး။ ေနမ်ဳိးေဆး ဆဲြတာေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။ မဆိုးဘူးပဲေပါ့။ ၾကည့္ေနတုန္း ေဘးက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အမ ခဏေလာက္ဆိုၿပီး ယူၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွာ ထိုင္တဲ့ ညီမေလးက တစ္ခါဖတ္ ၂၀၀ တဲ့ ေနာက္လိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ရပါတယ္ဆိုျပီး ဖတ္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ေပးတယ္။ ရပါတယ္ေပါ့ အမတို႔ မဆင္းေသးဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ၂၀၀ ေပးရမွာစိုးလို႔တဲ့။ ညီမေလးက ထပ္ေျပာတယ္။ ခုေတာင္ ၂၅ က်ပ္ က်ေနၿပီလို႔ေျပာေတာ့ ၁၀၀ ေပးပါမယ္တဲ့။ အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုေလ။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္တဲ့။  ေကာင္းတယ္ ဖတ္ပါလို႔ ေျပာေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳကလဲြရင္ သိုင္းစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္တယ္တဲ့ ေၾသာ္ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး စာအုပ္အဖံုးက မိုနာလီဇာပံုကို ေသခ်ာၾကည့္ပါလို႔ ဘာလိုေနလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး အင္း အစ္မ ပံုမွာ မ်က္ခံုးမပါဘူးတဲ့။ ပန္းခ်ီဆရာဆဲြတာ က်န္ခဲ့တာလားမသိဘူးေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ခ်င္ေတာ့ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး ဘာလို႔မပါတာလဲ သိလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့.... မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ တစ္လက္စတည္း မိုနာလီဇာအျပံဳးကေရာလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး မိုနာလီဇာျပံဳးတာကလည္း အစ္မေလာက္ မလွဘူးလို႔ ေျပာပါေလေရာ... အယ္ မင္းကို မ်က္ခံုးမပါတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ေျပာေအာင္မလားလို႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက ရယ္ၿပီး မဟုတ္ပါဘူးအစ္မရဲ႕ တကယ္ေျပာတာပါ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ကၽြန္မကို ျပန္ေမးပါတယ္။ ျဂိဳဟ္ၾကီး ၉ လံုးရွိတာ သိတယ္ေနာ္တဲ့ အင္းေပါ့။ ခုတဲ့ ပညာရွင္ေတြက တစ္လံုးကို  ျဂိဳဟ္အျဖစ္ မသတ္မွတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျဂိဳဟ္အဂၤါနဲ႔ မညီလို႔ ပယ္လိုက္တာတဲ့။ အဲဒီ ျဂိဳဟ္ဟာ ဘာျဂိဳဟ္လဲတဲ့... အေျဖကိုသိရင္ ေျဖေပးၾကပါေနာ္။ ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ပယ္တာလဲ ေမးေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရတာတဲ့ သူလည္း မသိဘူးတဲ့။ အေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာေျပာပါလို႔ ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ ဆင္းရမယ့္ ေနရာေရာက္ေနၿပီေလ။ အစ္မရယ္ စကားေျပာလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ထပ္လည္း ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ေက်ာ္ေတာမယ့္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါေလေရာ.... ဒါဟာ စာဖတ္၀ါသနာပါသူေတြရဲ႕ ဖတ္တဲ့ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္တာလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္၀ါသနာကေန ဗဟုသုတေတြ ဖလွယ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရမ္း၀မ္းသာေနမိပါတယ္။ ကဲ ဒီေတာ့ အေပၚက ေမးခြန္းေလး ႏွစ္ခုကို ေျဖေပးပါဦးေနာ္....

စာဆိုေတာ္ ရွင္မဟာရ႒ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါေသးတယ္။
"ဖတ္ျပန္ေသာ္ကား၊ ဖတ္ဖန္မ်ားက
သားမယားပင္၊  သိျမင္ကင္းကြာ
မလိမၼာလည္း၊ စာေပစကား
ေန႔တိုင္းၾကားက၊ ထူးျခားလိမၼာ
ရွိသည္သာတည္း.... "

စာေပကို ဖတ္သင့္၊ မဖတ္သင့္ဆိုတာ မိမိဘာသာ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဲ ေနာက္ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းရဲ႕ အဆိုကလည္း ရွိျပန္ေသး....
"လူကို စိတ္သည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္ပညာသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ ဥာဏ္ပညာကို ဗဟုသုတသည္ အုပ္ခ်ဳပ္၏" လို႔ ေျပာခဲ့ေသးပါတကား....

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ....

ခုတစ္ေလာ စိတ္ညစ္ေနတာကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေဖ်ာက္ရင္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနမိတယ္။ နင္တို႔ကေရာ ငါကို သတိမွရေသးရဲ႕လား။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ ေလးႏွစ္အတြင္း ငါေလ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္သိလား။ ငါ့မွာ ငါ့အေပၚအရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ေမာင္ႏွမေတြလို ဆက္ဆံတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါေလ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီလိုဘ၀ကို ျပန္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္မိခဲ့ပါတယ္ဟာ။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ နင္တို႔ကိုလည္း သတိရတယ္။ ငါ့အေပၚမွာ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ ကေလးတစ္ေယာက္လို နင္တို႔ ျမင္ေနတုန္းေနာ္။ ေဟာ ဟိုတစ္ေလာက ထပ္ေတြ႕ၾကေတာ့ နင္တို႔က ငါ့ကို ေျပာတယ္။ နင္ ခုထိ လူၾကီးမျဖစ္ေသးပါလားတဲ့။ ဟြန္း ငါ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက ငါ့ကို လူၾကီးလိုမွ မသတ္မွတ္ၾကတာ။ ေက်ာင္းတုန္းကဆို နင္တို႔အေပၚ ငါ ေတာ္ေတာ္ဆိုးခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ နင္တို႔ေတြ အျပံဳးမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ပရယ္တီကယ္လုပ္ရင္လည္း ငါ့ကို စာေမးရင္ နင္တို႔ ၀ိုင္းေျဖေပးၾကတယ္ေနာ္။ ဘယ္သြားသြား နင္တို႔ ငါကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံၾကဘူး။ ခုေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနျပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.... ငါ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေက်ာင္းၾကီး ပိတ္မွာ ေၾကာက္ခဲ့တဲ့ငါ ခုေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ေ၀းခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ေနာ္။ နင္တို႔လည္း တစ္ေနရာရာမွာ ေပ်ာ္ေနၾကမွာေပါ့။  ငါေလ စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္း နင္တို႔နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာေကာ ေလွ်ာက္လည္ရတာေကာ ျပန္စဥ္းစားျပီး ေပ်ာ္မိတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ေလ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ငါ မွတ္မိေသးတယ္သိလား။ ဒုတိယႏွစ္ကေလ ၿဖိဳးၾကီး နင္တို႔အားလံုးကို ေနာက္တာကို ျပန္စဥ္းစားမိေသးတယ္။ အာစီတူးထဲက ပရယ္တီကယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာ့ေလ ကားေပၚအကုန္တက္ၾကေတာ့ ၿဖိဳးၾကီးေလ ကားစက္ႏႈိးလို႔မရဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ငါတို႔အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းၿပီး တြန္းမယ္လုပ္ေတာ့ ၿဖိဳးၾကီးက ကားေမာင္းတဲ့ေနရာကေန ငါ့ကို လွမ္းဆူတယ္ေလ။ ကေလးက ကေလးလိုေနတဲ့ ကားေပၚမွာထိုင္ေနလို႔ ၿဖိဳးၾကီးက ပိတ္ေဟာက္ေတာ့ ငါလည္း တြန္းမယ္ေလလို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကပါ ၀ိုင္းၿပီး ကေလးက ေနရာတစ္ကာမပါရဘူးတဲ့ ထပ္ေျပာၿပီး ၀ိုင္းဆူလို႔ ငါေလ ကားေနာက္ခန္းမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ထိုင္ေနရတယ္။ ကားကလည္း နင္တို႔အကုန္၀ိုင္းတြန္းတာ မႏႈိးဘူး။ ငါလည္း အရမ္းအားနာလာတယ္။ ၿဖိဳးၾကီး ငါလည္း တြန္းမယ္ေလလို႔ ေျပာေတာ့ ငါ့ကို ကားေခါင္းကေန အသာေနလို႔ ေျပာၿပီး ဘီးလွိမ့္ေနတာ အာစီတူးေရွ႕က ကားမွတ္တိုင္ကို ေရာက္လာၿပီ.... အဲဒီအခ်ိန္မွာ မွတ္တိုင္မွာလည္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ပဲ ကားစီးဖို႔ေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ တြန္းေနၾကတုန္း ျဖိဳးၾကီးက ကိုင္ထားလို႔ ငါ့က လွမ္းေျပာၿပီး ျဗဳန္းဆို ကားက ၀ူးခနဲေစာင့္ထြက္လိုက္ေတာ့ နင္တို႔အားလံုးေလ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားရားေတြ ေမွာက္ရက္လွဲကုန္ၾကတာကို ေတြ႕ေတာ့ ငါေလ ၿဖိဳးၾကီးကို လက္ခ်က္မွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ ငါက တမင္မေမာင္းတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္အက်င့္ယုတ္တဲ့ေကာင္လို႔ ငါက ေျပာေတာ့ အကုန္လံုးက ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး ေဟာဟဲလိုက္ေနၾကတာေလ။ ငါမွာ သူမ်ားေတြ ရယ္ေတာ့ လိုက္ရယ္မိေသးတယ္သိလား။ နင္တို႔အားလံုးက ငါတို႔ကိုစတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ နင့္ကို အဲလို မစရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။ တကယ္ပါ ငါေလ သတိရမိတယ္။ မမၾကီးကိုေရာေပါ့။ မမနီလာဟာ ငါ့အေပၚဆို ခုထိ အေမေနရာမွာေရာ အမေနရာမွာေရာ ေနေပးခဲ့တာေလ။ ေျပာရင္းနဲ႔ သတိရလာၿပီဟာ ေနာက္မွ ထပ္ျပီး ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ေတြးေတာ့မယ္ ခုေတာ့ စိတ္ညစ္ နည္းနည္းေျပေနပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္... (ေက်ာင္းတုန္းက ေလးႏွစ္လံုးလံုး ေမာင္ႏွမ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ လက္တဲြလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေယာက္ ၂၀ ကို လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္း)

၀န္းက်င္သစ္

ေနရာတစ္ေနရာကို ငါ ေရာက္ေနတယ္...
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ပါ။
ငါ ျဖတ္သန္းမယ့္ ေနရာေလးတစ္ခုေပါ့....
တစ္ခါတစ္ရံ
အားငယ္တဲ့စိတ္က
အလိုလိုျဖစ္ေပၚေနခဲ့
ခန္းေဆာင္ေတြထဲမွာက
စိတ္ရင္းနဲ႔အားေပးခဲ့သူလည္း ေတြ႕ခဲ့ရ
အားၿပိဳင္မယ့္သူလည္း ေတြ႕ၾကံဳရ
အားလံုးျပည့္စံုပါေပ့...
အဲဒီလို အတုမရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးထဲ
ငါ.... ေနႏိုင္ပါတယ္။