ေလာကၾကီးမွာ ေနတတ္ၾကဖို႔ ၾကိဳးစားၾကပါစို႔...

လူ႔ဘ၀သက္တမ္းဆိုတာ သံသရာသက္တမ္းနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို တိုေတာင္းတဲ့ဘ၀ပါ။ ဒီလိုတိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြဟာ ေရစက္ရွိလို႔ ကံဆံုၾကတာလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီလိုဘ၀ရတဲ့အခ်ိန္ခဏေလးမွာ လူတိုင္း စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ့ကေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ အလြန္တန္ဖိုးရွိတဲ့လူ႔ဘ၀မွာ အဓိပၸာယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနမယ္လို႔ ကြၽန္မ ယူဆမိပါတယ္။ လူတိုင္းေပါ့ေလ ကြၽန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိတာပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ ပညာရွင္တစ္ဦးေျပာတဲ့ စကားကိုလည္း ကြၽန္မ
ေလးေလးနက္နက္်ခံစားႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဘ၀ဟာ သိပ္တိုေတာင္းလြန္းလို႔ ေသးသိမ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါဘူးတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးလဲ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္မရဲ႕ ဆရာက ေျပာဖူးတယ္။ လူတိုင္းအေပၚ ေမတၱာထားပါတဲ့။ မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာက ႏိုးတာနဲ႔ စိတ္ကုိ ၾကည္လင္ေအာင္ ထားရမယ္တဲ့။
အမွန္ေတာ့ လူေတြဟာ ေလာကရဲ႕ ဧည့္သည္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကရဲ႕ဧည့္သည္အျဖစ္ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ဆံုၾကံဳကဲြျဖစ္ျမဲ ဓမၼတာေလာကမွာ ဆံုစည္းၾကစဥ္အခိုက္မွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ညီညြတ္ခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္သြားသင့္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ၄ ႏွစ္တူတူ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုတာ ေ၀းေနတဲ့ေမာင္ႏွမေတြထက္ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္တဲ့။ ကြၽန္မမွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတာဟာ
ကံေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ေနမွာေပါ့ေနာ္။ လူတိုင္းမွာ စိတ္ညစ္စရာ ကိုယ္စီရွိၾကမွာပါ။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းေလေနာ္။ စိတ္ညစ္လိုက္တာလို႔ ထိုင္ၿပီး ညည္းေနမယ့္အစား ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လည္း အေျဖရွာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခု ျဖစ္လာမွာပါ။ ကြၽန္မကို ညီမေလးတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ သူ စိတ္ညစ္လို႔တဲ့။ အစ္မေကာ စိတ္ညစ္စရာ မရွိဘူးလားတဲ့ ေမးတယ္။ ဘယ္ႏွယ္ ေျပာပါလိမ့္။ ညီမေလး စိတ္ညစ္တာဟာ အစ္မ စိတ္ညစ္သေလာက္ သံုးပံုပံုရင္ေတာင္ တစ္ပံုရွိမယ္ မထင္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး ကြၽန္မ
ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဘာကို စိတ္ညစ္တာလဲ။ အားလံုးပဲလို႔ ကြၽန္မကို ေျပာေတာ့ တစ္ခုခ်င္းစီ အေျဖရွာပါလို႔ အစ္မမွာ စိတ္ညစ္စရာမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ကေနစၿပီးညစ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ျပန္ေနာက္လိုက္မိပါတယ္။ သူက အစ္မၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲေနာ္တဲ့။ စိတ္ညစ္စရာကို အကန္႔ခဲြထားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ သူ ေျပာေတာ့လည္း
ေျပာခ်င္စရာပါပဲေလ။ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကိုက အဲလိုပဲ ဆု မေတာင္းပဲနဲ႔ ျပည့္တာ ကြၽန္မမွာ ျပည့္တာဆိုလို႔ တစ္ခုရွိတယ္ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစဆိုတဲ့ ဆုတစ္ခုေလ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ျပန္ေနာက္လိုက္မိေသးတယ္။ အခုဆို အစ္မ ဆူးေလဘုရားနားကေတာင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲတဲ့ ျပန္ေမးတယ္။ ဘုရားနားက အစာစားေနတဲ့ ခိုေတြက အစ္မကို
ျမင္ရင္ အကုန္ေျပးၾကတယ္လို႔အောက်​ပါ​အ​တိုင်း​ ဖြစ်​ပါ​ေျပာေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ အမ ၿငီးတာ မခံႏိုင္လို႔ေျပးတာလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။
ေလာကမွ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာၾကီးပါပဲ။ လက္ရွိမွာေတာ့ ေသတတ္ဖို႔ထက္ ေနတတ္ဖို႔က အေရးၾကီးပါပဲလို႔ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ အားလံုးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာၿပီးေလာကၾကီးမွာ အေနတတ္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလ်က္....