သည္အခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အဆိုးဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ

လူသားသမိုင္းကို ျပန္ျခံဳၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူသားတစ္ဦးခ်င္းဆီရဲ႕ ဘ၀အိပ္မက္မ်ားျဖင့္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္လာခဲ့ရေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရွးေခတ္က တိုင္းျပည္မ်ားကို အိပ္မက္မ်ားရဲ႕စြမ္းအားျဖင့္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ ယေန႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕တိုင္းႏုိင္ငံသည္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားနဲ႔ စတင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ စိတ္ကူးယဥ္မေနသင့္ေတာ့ဘဲ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ အိပ္မက္မွ ႏိုးထရမယ့္ အခ်ိန္အခါ ေရာက္ရွိလာေနပါၿပီ။ တိမ္ညိဳတိမ္မင္းမ်ား ဖံုးလႊမ္းၿပီး ေနေရာင္ထြက္ေပၚစျပဳလာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ယံမွ ေနမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ ႀကိဳဆိုလုိက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အားသစ္အင္သစ္နဲ႔ အရာရာအတြက္ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ သင့္ပါၿပီ။

ပညာတတ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ

မေန႔က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးရဲ႕ ေျပာျပတဲ့ ဥပမာေလးကို
အရမ္းသေဘာက်မိတယ္။ သူကေတာ့ ခုလက္ရွိစီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ
ရပ္တည္မႈတစ္ခုရရွိေနတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေနပါျပီတဲ့။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက သူ ၁၀ တန္းေအာင္စဥ္က အစုိးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ရရွိေအာင္
ၾကိဳးစားေနတုန္းမွာ ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ေနတဲ့အထက္လူေတြက တစ္ဦးျပီး တစ္ဦး
ထြက္ေနၾကတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ စဥ္းစားတယ္ေပါ့ေလ.. ငါက ၀င္ဖို႔
ၾကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနၾကတာလဲ… ဒီေတာ့
မျဖစ္ေသးဘူး ငါ မ၀င္ေသးပဲ ေနၾကည့္ဦးမယ္ေပါ့ အဲလိုနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ ခုလက္ရွိ
လုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္သာလာတယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္း မလုပ္ခဲ့ရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူက
လူငယ္ေတြ သင္တန္းေတြတက္ၾက တစ္ခုျပီးတစ္ခုသာ တက္ေနတယ္ အလုပ္ကို
ရရွိႏုိင္ဖို႔ မၾကိဳးစားၾကတာေတြလည္း ေတြ႕ရွိရတယ္တဲ့။ သူ ဥပမာေလး
တစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ကိုလိုနီေခတ္က ဘုရားေက်ာင္းမွာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးတဲ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ အဘိုးအိုတစ္ဦး ရွိပါတယ္။ သူဟာ အျမဲ
ေခါင္းေလာင္းထုိးတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ကိုင္လာေနရင္းနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာ
အသင္းေတာ္က စည္းကမ္းတစ္ခု ခ်မွတ္လိုက္ပါသတဲ့။ စည္းကမ္းကေတာ့
ဘုရားေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္သူတိုင္း ပညာသင္ၾကားရမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ လူတိုင္းက
သင္ၾကားႏုိင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကေပမယ့္ အဘိုးအိုခမ်ာေတာ့ အသက္ၾကီးေနေတာ့
သင္လို႔လည္း တတ္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ သူ႔ဘာသာစဥ္းစားျပီး မသင္ဘူးဆိုျပီး
ေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ ဘုရားေက်ာင္းမွာ
အလုပ္လုပ္ခြင့္ကို အဘိုးအိုအတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ပိတ္ပင္လိုက္ပါေရာ။
ဒါနဲ႔ အဘိုးအိုလည္း အလုပ္လက္မဲ့နဲ႔ေနရရွာတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ
ေဆးလိပ္အရမ္းေသာက္ခ်င္ေတာ့ မေနႏုိင္ဘဲ အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ
သူႏုိင္သေလာက္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္၀ယ္ေသာက္မယ္ဆိုျပီး သြား၀ယ္ေတာ့
ဆိုင္မွာ သူေသာက္ႏုိင္တဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေဆးလိပ္မေရာင္းဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့
အဘိုးအိုက စဥ္းစားတယ္။ ငါ့လိုမ်ဳိး လူေတြ ရွိဦးမွာပဲဆိုျပီး
ေစ်းႏႈန္းသက္သာတဲ့ေဆးလိပ္ကိုသာ ငါ ေရာင္းမယ္ဆိုရင္ အေတြး၀င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔
လမ္းေထာင့္မွာ ေဆးလိပ္ကို တစ္လိပ္ခ်င္းေရာင္းၾကည့္တယ္။
၀ယ္ေသာက္တဲ့သူမ်ားေတာ့ သူမွာ ေငြေလးအေတာ္ရႊင္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ထပ္ျပီး
ေနာက္လမ္းေထာင့္မွာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ထပ္ခဲြျပီး
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ခ်င္းဆီေရာင္းျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူမွာ ေငြေတြစုႏုိင္လာတယ္။
သူမ်ားက သူ႔ကိုအၾကံေပးတယ္ ေငြေတြကို ဒီတိုင္းမထားနဲ႔ ဘဏ္မွာစုထားရင္
တိုးပြားမယ္ေပါ့။ ဒါန႔ဲ ဘဏ္မွာအေကာင့္ဖြင့္ျပီး ေငြစုေတာ့ ဘဏ္က သူ႔ကို
လက္မွတ္ထုိးခုိင္းတယ္။ သူက စာမတတ္ေတာ့
လက္မွတ္မထိုးတတ္ဘူး။ ဒါဆိုလည္း ရတယ္ေလ လက္ေပြႏွိပ္ေပါ့ ဆိုျပီး
လက္ေပြႏွိပ္ခုိင္းရင္း ေျပာတယ္တဲ့ ခင္ဗ်ား ဒီေလာက္ပိုက္ဆံေတြ
ရွာႏုိင္တာေတာင္ စာမတတ္ဘူးေနာ္။ စာမ်ား တတ္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဘာျဖစ္မယ္ထင္လဲတဲ့ ဘဏ္စာေရးက ေမးေတာ့ အဘိုးအုိက ဒီလို
ျပန္ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

"အင္း စာမတတ္လို႔ ဒီလို ပိုက္ဆံေတြရွာႏုိင္တာေပါ့။ စာမ်ားတတ္လို႔ကေတာ့
ခုခ်ိန္ဆို ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေခါင္းေလာင္းဆဲြေနတုန္းပဲေပါ့"

လို႔ ေျပာေတာ့ ဘဏ္စာေရး သူ႔နဖူး သူ ရိုက္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ေလးက
ခုေခတ္ကိုမ်ား ေျပာေနသလား.. လို႔လည္း စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးဆိုတာ အဘယ္နည္း

 အင္း... ကြၽန္မ ခုေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ျမန္မာပီသျပီး ယဥ္္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္း ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာတစ္ခု  ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနမိပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာပီပီ ကံ၊ ကံ၏ အက်ဳိးတရားေၾကာင့္ မိန္းမျဖစ္လာ ရေပမဲ့ ျမန္မာမိန္းမေလးဘ၀ ျဖစ္လာရတာကို ၀မ္းမနည္းပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာင္ ယူမိပါေသးတယ္။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ဘ၀ကို အားက်ျပီး စိတ္၀င္စားတဲ့ အေနာက္နိုင္ငံအမ်ားစုလည္း ရွိပါတယ္။ ကမၻာမွာျမန္မာေဟ့လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈဟာ တိုင္းတပါးေတြနဲ႔ မတူေအာင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ႔လွ ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ သိမ္ေမြ႕လွတဲ့အျပဳအမူ၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုေတြဟာ ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။

ဟိုးေရွးေခတ္ထဲက ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မကို ခင္တဲ့သူေတြက ေမးၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္တဲ့။ နို႔ `ဘာလို႔လဲ` ေမးလိုက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ နိုင္ငံျခားကို အထင္မၾကီးလို႔တဲ့။ ကဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ေတာ့။ ကိုယ္ေျမ ကိုယ္ေရေလာက္ ဘယ္အရာမွ မေကာင္းပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက္်ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ နိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္၊ ေက်ာင္းသြားတတ္ၾကတာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ခဏသြားတာဆို ေကာင္းေပမယ့္ အျပီးဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ ၀န္းက်င္မွာေတာင္ မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ သရုပ္ပ်က္ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေတြကို လႊမ္းမိုးခံေနၾက ရျပီေလ။ တစ္ခါတေလလည္း ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို ေတြ႔ေတြ႔လာတာ ရင္ထဲမေကာင္းဘူး။ နိုင္ငံျခားသား/သူေတြက ျမန္မာ၀တ္စံုေတြကို ျမတ္နိုးစြာ၀တ္ဆင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာက လူေတြက ဗရုတ္သုခအေနာက္တိုင္းဟန္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးေနၾကတာဆိုရင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ေနရ တယ္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ၀တ္တဲ့သူေတြကိုေတာင္ နွာေခါင္းရႈံ႕ခ်င္ၾကေသးရဲ႕။ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔စမ္းပါ။ ျမန္မာ ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံု၊ ရုိးရာဓေလ့ ေနာက္ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ဟန္နဲ႔လုပ္တဲ့ ရိုးရာပဲြေတာ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ ရွိသလဲ။ ခုဆို ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုက္ဆံရရင္ ျပီးျပီးေရာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာေတြဟာ ငါးခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး ပုပ္သိုးသြားသလို ခံစားမိပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း ေတြ႕ရတာေတြက ေခတ္ေရွ႕ပဲ ေျပးေနတာလား။ ေခတ္ဆန္ေနတာလား။ ကိုယ္ကပဲ ေခတ္တံုးေနတာလား ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ က​ြၽန္မဆိုလိုခ်က္က အလုပ္သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ထိုင္မသိမ္း၀တ္ျပီး သြားဖို႕ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအျမင္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ ေနေနတဲ့သူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အေန အထိုင္၊ အ၀တ္အစား အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္သင့္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ခုေနာက္ပိုင္းေတြ႔ရတာ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ေတာင္ ဖင္ေပၚေခါင္းေပၚျဖစ္ေနၾကတာေတြ အေတာ္မ်ားလာ ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲ ႏုိင္ငံမ်ားမွားေနလား ထင္မိပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေရႊတိဂံု ဘုရားေပၚတက္ရင္ ေဘာင္းဘီတို၊ စကပ္တို မ၀တ္ရ ကန္႕သတ္ထားေတာင္မွ တက္ခ်င္တဲ့သူေတြက မနည္းမေနာ ရွိေသးတယ္။ 

ေအာင္ျမင္ေသာ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေစရန္

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် လူမႈ၀န္းက်င္တြင္ အမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္က်င္လည္ရမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူအမ်ားနဲ႔ စကားေျပာဆိုရာတြင္ လူအမ်ား ႏွစ္သက္သည့္ စကား၊ နား၀င္ခ်ဳိေသာ စကား အမ်ားလက္ခံႏုိင္ေသာ စကားႏွင့္ လက္မခံႏုိင္ေသာ စကားမ်ားလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ယခုတင္ျပခ်င္ တာကေတာ့ လူမႈပရိသတ္အလယ္မွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ မိမိေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို လူမ်ားစိတ္၀င္စားဖို႔နဲ႔ ဂရုတစိုက္နားေထာင္ေစရန္ အတြက္ ေတြ႕ၾကံဳရသမွ် ေျပာျပရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ကၽြန္မတို႔အားလံုးသည္ ေမြးလာကတည္းက စကားေျပာေကာင္းေသာ သူမ်ား မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ ေလ့လာေလ့က်င့္ယူၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ကၽြန္မ အရင္တုန္းက လူအမ်ားအလယ္မွာ စကားေျပာဖို႔ ႏႈတ္ဆြံ႕အ ၿပီး မ၀ံ့မရဲျဖစ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဘဲြ႕လြန္ဒီပလိုမာတက္ၿပီးေနာက္ ပေရာဂ်က္ ႏွစ္ခု လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ တစ္ခုက ICT Development ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ ေနာက္တစ္ခုက Software Project လုပ္ရပါတယ္။ ပေရာဂ်က္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ကို အဖဲြ႕၀င္ငါးဦးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းဖို႔ ေက်ာင္းက သတ္မွတ္ခ်က္ခ်ေပးပါတယ္။ ပေရာဂ်က္ လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ေနဖို႔ က်င့္သားရလာသလို တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးစိတ္ဓာတ္အရေကာ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြပါ ညွိယူရတဲ့ အေနအထားေတြပါ ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ေနာက္ဆံုး အဆင့္အေနနဲ႔ Presentation ေလးခါ ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပထမတစ္ခါက အစမ္းေလ့က်င့္မႈနဲ႔အတူ ဆရာေတြ အမ်ားႀကီးအလယ္မွာ ကိုယ္ေရးသားထားတဲ့ Development Plan ကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တာ၀န္ခဲြထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္အပိုင္းနဲ႔ ကိုယ္ ေျပာၾကားၿပီး အျပန္အလွန္ေမးခြန္းေတြ ေျဖၾကားရပါတယ္။